3 jaar geleden ontmoette ik een leuke vrolijke meid in de studio, die meteen kort en bondig haar eisenpakket neerlegde:
Een korte vrouwelijke jurk a la Marlène Ditriech,
Diep uitgesneden en in zacht-lila dunne stoffen.
Graag geplisseerd ( Waar zijn de plisseerbedrijven?)
Nou, lieverd,
Dat moet kunnen niet?
We moeten wel het een en ander uitzoeken of dat gaat lukken, maar ergens halen we zo’n jurk voor je wel vandaan. Of, we maken hem!
Ze had blonde krullen, en nam meteen een kop thee.
Even later zaten we als ouwe vriendinnen te praten over het wel en wee van het voor bereiden van een huwelijk… heel lastig.. Zij werkte in Londen en hij in Den Haag.
Maar ze hadden een etage in Amsterdam, dat beviel uitstekend. Het zou wel een weekend huwelijk kunnen worden, want haar baas was lastig soms, en eiste veel.
Hij studeerde in Delft en werkte in Den Haag op een architectenkantoor om wat bij te spijkeren…
Trouwen zou zowel in Heemstede ( Ouders , nietwaar) plaats vinden als wel in Amsterdam, een feest met vrienden en herhalen trouwbeloften, als wederom in Londen waar toch ook veel vrienden woonden en collega’s en dan koppelden ze er meteen een “Four-poster-bed vakantie”aan vast in een tour langs kasteeltjes.
Bijna buiten adem hoorde ik haar aan en bedacht dat een mens het voor zichzelf wel erg ingewikkeld kon maken. Maar enfin,
Na het een en ander uitgezocht te hebben viel de keus op het zelf maken door ons atelier:
Lila, snap je wel! Dat is echt nergens te krijgen en dat moest vanwege de viooltjes in haar boeket. Geen denken aan dat er iets anders te verzinnen viel.
Die viooltjes moesten gewoon!
Prachtig in het voorjaar met van die gele plekjes en lilapaarse blaadjes…. Zo had ze het in haar hoofd!
De eerstvolgende pasbeurt zou een drietal maanden later zijn ( Plisseerinrichting zoeken die nog waaierplissé kon maken) en achter de kleur aan bij leveranciers.
Stalen gestuurd en gewacht.
Er gebeurde niets.
Een briefje geschreven.
Er gebeurde niets.
Toen maar gebeld naar mobieltje…. Niets, toen in vredesnaam maar gemaild en gebeld naar dat Londense nummer.
Miriam, zo heette ze was zwanger, tja,
Kan gebeuren niet?
Over 2 maanden zou het huwelijk plaats vinden, maar ja…. Ze was bijna 6 maanden zwanger dan.
Moet geen probleem zijn, zei ik monter, kom maar langs, we hebben al eerder met dat bijltje gehakt.
Gelukkig is er nog niets gesneden en kunnen we de patronen aanpassen!
Ja, ze vond het ook lastig, maar ja, je moet toch altijd afwachten in het begin of het goed gaat toch? en het zag er naar uit dat dit wel “hield”.
Ik kom over 14 dagen riep ze, eerder kan ik niet weg.
Eerlijk gezegd, we kregen het een beetje benauwd. We overlegden hoe we zo laat mogelijk nog ruimte konden maken tussen de opdrachten door, zo vlak voor haar huwelijk en hoe dat dan moest met al die zgn. huwelijken want wees eerlijk: dat KIND groeit door! Daar staat ze natuurlijk niet bij stil! 3 Weken verder en je bent behoorlijk dikker zo rond die zesde maand.
Enfin,
Ze kwam, en we legden onze zorgen op tafel.
Tja, inderdaad, zij en haar aanstaande hadden ook al bedacht dat zo’n tripje naar Londen wel erg belastend kon worden, en ernstig overwogen hadden dat stukje toch maar te laten vallen.
Waarop wij opgelucht adem haalden.
Nu was er nog slechts een ruime week tussen het Heemstede Huwelijk en het feest van de vrienden in Amsterdam te slechten.
Stukjes elastiek ertussen… werd er geopperd…of eh…
Een strikceintuur vanachter?
Jongens,
Met die waaierplissé gaat dat niet lukken. Dat is veel te lastig,
Je kunt wel wat schuiven met de ruimte maar dat houdt op!
En heb je bedacht hoe dat over een bolle buik gaat vallen?
Geen gezicht toch?
We kunnen de plissé van onder de borsten al laten beginnen, type verhoogde taille.
Dat was een uitstekend idee.
Nou,
We hadden de maten en konden aan de slag.
Een geschat surplus voor de buikomvang werd ingecalculeerd en de patronen lagen op tafel om gesneden te worden ( Let wel! Een kleine maand voor het huwelijk!) toen de telefoon ging…..
Miriam had haar enkel gebroken.
Wat nu?
Verschrikkelijk voor haar, maar ook voor ons.
Het huwelijk ging niet door.
Ze zag zichzelf niet met een bolle buik en loopgips trouwen in een korte lila Marlène Dittrich japon.
Alles werd uitgesteld.
Misschien volgend jaar?
Rond oktober werd ik gebeld.
Ze had een prachtzoon en ging toch nog trouwen.
In december graag. Deze december? Ja! Deze december.
Tja,
De maten klopten natuurlijk niet meer, ze gaf nu borstvoeding en deed haar best om haar taille terug te krijgen en dat lila jurkje zag ze niet meer zo zitten in december.
Kom maar langs riepen we in koor, hevig bedenkend hoe we toch gebruik makend van de lila stoffen en de plissé nog iets moois konden maken.
Nou,
Het werd volkomen anders:
Een eenvoudige bruiloft in Amsterdam,
Zij:
Een mooi ivoren wollen pakje met lange rok en bontmanchetten en een lila !!!!! blouse.
Hij: in het zwart met een lila jabot.
Tjonge, tjonge!
Miriam vergeet ik nooit!