De Stalker

De wonderlijkste dingen gebeuren er soms,
Zo herinner ik mij een wel heel bizarre klant! Het lijkt of ik het verzin maar dat is echt niet zo:

Op een dag kwam er een bruid binnen die snel ging trouwen, dus echt iets ontwerpen en maken ging niet meer… Zij zou in december trouwen dus een echte winterbruid zou het zijn.
Ze was rond de veertig, een aardige wat nerveuze vrouw, met veel verhalen over haar bruiloft en hoe blij ze was……. en besloot al snel voor een favoriet:
Een tweedelige japon en veel bont en afgezet met kant. Stond haar prachtig en zat eigenlijk heel goed.
Wel te lang, en de taille wat te wijd, maar dat was goed aan te passen.
De order werd geschreven, de japon afgespeld, en door het kant, wat deels door mijn coupeuse losgetornd moest worden, toch nog veel werk.
De aanbetaling is in zo’n geval een vereiste want eerder beginnen wij niet. Nou dat kwam in orde, dat was allemaal geen probleem.
Zittend aan tafel met een kopje koffie schreef ik de bonnen en vertelde haar hoe het verder ging: de data voor afpassen en hoe lang het zou duren, wat had ze nog meer nodig?
Bv. Ondergoed en schoenen. Er werd aardig geschreven en ik maakt de rekening op.
TSJA… nou, ja, de bruidegom betaalde de jurk, ze nam de rekening mee, geen probleem.
Vanavond werd het overgemaakt, en dan zagen we haar weer over een week of wat terug.

Nou, dat geld kwam niet binnen. De eerste brief ging eruit: Wilt U eraan denken dat volgende week er gepast moet worden mevrouw?
Zonder betaling beginnen wij niet aan veranderwerk…..

Op de bepaalde afspraak stond ze voor de deur.
Ze kwam de japon afpassen en wilde hem ook meenemen…
Ja, lieve mevrouw, dat gaat niet, u heeft niet betaald!

De winkel stond vol met klanten.
Bruiden die net als zij ook kwamen passen, maar ook nieuwe klanten die aan het uitzoeken waren, en die keken aandachtig toe hoe het gesprek verliep, want haar toon werd brutaler en harder en ze begon te schreeuwen dat het onze schuld was dat de bruiloft in de soep zou lopen.
We bleven standvastig en keken toe hoe mevrouw zich steeds meer opwond en er was geen eind aan te breien.
Op ons verzoek haar bruidegom zelf hier over aan te spreken werd overschreeuwd en ze trok zich terug in de achterste paskamer en wilde niet weg.
Drie maal verzochten we haar de zaak te verlaten.
Het mocht niet baten.
Mijn coupeuse probeerde zachtjes met haar te praten om haar tot rede te brengen en kwam de paskamer uit en zei triomfantelijk: “Ik heb het telefoonnummer van de bruidegom! Zullen we bellen?”
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik trof een man aan de telefoon die perplex was: “Niet te geloven wat ze me aandoet! Ik ben al getrouwd, en niet met haar! Die vrouw stalkt me en heeft in haar hoofd gezet dat ik haar bruidegom ben. Nou mevrouw, er wordt niet getrouwd en ik betaal niets!! Dit duurt al maanden en ik ben het goed zat!”
Hoorn op de haak!
Iedereen keek me aan: Wat zou ze doen?
Nou, ik was zelf er ook niet zo zeker van, maar verzocht mijn coupeuse alvast maar het nummer van de veiligheidsdienst op te zoeken.

Ik liep naar de paskamer en trok het gordijn open:
ONVOORSTELBAAR: ze had zich helemaal uitgekleed! En ze schreeuwde:  “ik ga niet weg zonder jurk!”
Iedereen begon wat onwennig te giechelen en besmuikt te lachen: Hoe ging Nanni dat nou oplossen?!

Er werd gebeld: Twee veiligheidslieden in uniform met walkies talkies stonden voor de deur.
:”komt U binnen heren, we hebben hier een probleem: een blote mevrouw die niet betaalt en niet weg wil!”
Er werd om een hoekje naar haar gekeken en hevig in toestellen gesproken.
“Komt heus in orde mevrouw, we regelen wel iets”
Ondertussen stonden daar twee klanten in hun bruidsjapon met grote ogen te kijken: “Dit is nu echt Amsterdam mam”zei er een. Ze kwam van de Veluwe en zoiets maak je toch alleen in Amsterdam mee…
De ander stond wat te lachen naar mij en zei: “Nou, wij betalen gewoon hoor, het wordt deze, ik vind hem prachtig! Mijn moeder pint wel gelijk, van ons zul je geen last hebben!”
Er werd weer gebeld, er stonden twee, krakend van het leer met helmen op, motoragenten op de stoep met dikke motoren en indrukwekkende holsters aan hun riem.
Breed kwamen ze binnen.
Mijn Bruidsstudio stond nu ECHT vol!
Ze liepen al pratend in hun mobieltjes, naar de paskamer.
Rukten het gordijn open, pakten elk een oksel van de dame en naakt spartelend en schreeuwend werd ze afgevoerd, op de motor gezet, een deken ( toen pas!!!) om haar heen geslagen en tietaaiend met lichten reden ze weg.
De veiligheidsdienst ging ook weg en het was stil.
Heel Stil.

Je kon een speld even horen vallen.

Toen barstte iedereen los: “Hoe ik zo rustig bleef… Dat is ook wat… Het zal je maar gebeuren… ja, ja dat is Amsterdam.
Ik zat perplex nog met dat beeld van dat blote mens op die motor in mijn hoofd.
Er werd gebeld: Nou mevrouw, deze dame kennen we… dat flikt ze wel meer.
Dat wordt een nachtje cachot. Of ze even de kleren van mevrouw konden halen… want die waren ze vergeten…

Volgens mij moet ik maar eens een boek gaan schrijven.

Nanni

Dit bericht is geplaatst in Bruiden. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>