Trouwen in de kerk

Op een dag stond er, zonder afspraak, een mevrouw van middelbare leeftijd in mijn studio.
Het was er druk, heel druk zelfs,
Vol met jonge blozende meiden die vol emotie in hun japon stonden en een pasbeurt hadden, en soms voor de eerste keer kwamen passen, en ook diegenen die een bruidsjapon kwamen uitzoeken.
Er was geen afspraak door haar gemaakt, en ze vroeg of ze even praten kon.
Na een lekker kopje koffie en wat bladerwerk door het grote boek wat we hebben liggen, met foto’s van bruidjes op hun trouwdag die we altijd spontaan krijgen toegezonden,
Had ik tijd voor haar.
Ze keek een stuk opgeluchter, en vertelde me dat ze trouwen ging.
Niet zo gek in een bruidszaak om dat te horen.

Ze ging trouwen voor de derde keer.
Maar het bijzondere was dat zij, het nu echt goed ging doen.
Natuurlijk doe je dat, zei ik, natuurlijk is dit degene die je in je verdere leven trouw wil zijn.
Maar wat kan ik voor je doen?

Nu, zei ze, “ Ik wil trouwen in de kerk.
In het wit, met parels en een sleep.
Een hele grote sleep!
Ik wil geen mantelpakje, of een jurk in kleur.
Ik wil geen cocktailjurk of iets gekleeds.
Ik wil geen hoed maar een tiara met een lange sluier met kant.
Mijn maat is die niet zoals die meisjes hier ( Dat had ik inmiddels ook wel gezien, ik schatte haar op een goede 44 of 46 wat maat betreft,)
Daarom wil ik een jurk op maat, met een diep decolleté, en erg strak in de taille”.
Ze pakte daarop haar tas en legde een groot plakboek neer.
Vol met foto’s en cirkeltjes om de details die haar aanspraken.
“Ik trouw over twee maanden en ik heb nog niks gevonden.
Waar ik ook kom, ze raden me het af “..
En smalend zei ze erachteraan: “Vanwege mijn leeftijd zeker! “
“Nu heb ik gehoord dat jij alles maakt. En nu ben ik hier en ik weet precies hoe hij worden moet!”
Ze toonde een foto van een prinses uit Spanje, genomen op het moment dat deze het gangpad liep in de kerk over een rode loper met een sleep die ik zeker schatte op 7 meter.
“Nou dat kan”, zei ik, “Al moet je wel weten dat ik echt niet zomaar alles maak.
Zeven meter is nogal onhandig en nogal lang, en ik weet zeker dat je in onze studio dan een pasbeurt alleen moet krijgen want anders pas je er haast niet in met die ellenlange sleep van je.
Maar vertel me, waarom wil je dat zo graag?”
Ondertussen had ik mijn schetsboek gepakt en tekende haar uit en verwerkte meteen een aantal wensen in het ontwerp, ze bekeek me en lachte een beetje: “Je zal wel denken dat mens is gek, maar je moet weten dit is driemaal is scheepsrecht, dit is de man van mijn leven. Ik heb het altijd stom aangepakt en me te snel laten verleiden tot iets. Nou ja, iets…. Het huwelijk dan.
De eerste keer was ik poepjong, wist ik veel…. Ik raakte binnen de kortste keren zwanger en had gewoon niet goed uitgekeken. Wat wil je in die tijd… ik was zeventien en trouwde zonder veel na te denken. Het was de jaren zeventig en we hadden geen geld. Er moest immers zoveel gebeuren voor de baby en we hadden een etage kunnen huren en die moest ingericht. Samenwonen zoals deze meiden hier doen, dat was er niet bij. Daar zat mijn vader wel achterheen. Ik had geen keus… een abortus of trouwen dat was het en ik was verliefd… Veel te ondoordacht natuurlijk.
De tweede keer dacht ik het beter te doen, en keek de kat uit de boom.
Hij was ook al hevig teleurgesteld geweest in een relatie en wilde zijn huis niet echt opgeven.
Na veel geharrewar nam ik de helft over van de hypotheek en ben op huwelijkse voorwaarden getrouwd.
Leek me heel verstandig. Het gevolg was dat ik weer geen geld had. We moesten ook wat aanpassingen doen in huis en de badkamer was veel te klein… maar ja… je laat je weer overhalen en ik trouwde in een mantelpakje en een dineetje en dat was het.
Het ging binnen de kortste keren mis.
Gezanik over geld en de huishoudpot. Wat een problemen over niks! Binnen het jaar stond ik zonder iets weer op de stoep.
Pas na jaren kreeg ik mijn geïnvesteerde geld en kon de hypotheek afbetalen.
Maar nu: Nu doe ik het goed!
Ik ken hem al lang en we wonen al vier jaar samen, een weduwnaar, werkelijk een schat die mij verwent met alles wat ik maar wil.
Dus, ‘zei ze, “ik wil nou die jurk van mijn dromen! Wit en van glanzende satijn met parels en kanten mouwen, een sluier en tiara, een tasje en handschoenen. Ik wil alles erop en eraan! Ik zie het al… Straks in de kerk op die rode loper… Heerlijk.
Wanneer kan je beginnen? Want, ik vind dat wel wat.”
Ze wees naar de tekening.

Mooi vak.
Dromen laten uitkomen.
Heerlijk! Ik doe het nog steeds met veel plezier.

Nanni

Dit bericht is geplaatst in Bruiden. Bookmark de permalink.

1 Reactie op Trouwen in de kerk

  1. Leuk geschreven verhaal zeg! Zit goed in elkaar, veel succes met schrijven!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>