Nanni Bruidsstudio

Op een dag stond er, zonder afspraak, een mevrouw van middelbare leeftijd in mijn studio.
Het was er druk, heel druk zelfs,
Vol met jonge blozende meiden die vol emotie in hun japon stonden en een pasbeurt hadden, en soms voor de eerste keer kwamen passen, en ook diegenen die een bruidsjapon kwamen uitzoeken.
Er was geen afspraak door haar gemaakt, en ze vroeg of ze even praten kon.
Na een lekker kopje koffie en wat bladerwerk door het grote boek wat we hebben liggen, met foto’s van bruidjes op hun trouwdag die we altijd spontaan krijgen toegezonden,
Had ik tijd voor haar.
Ze keek een stuk opgeluchter, en vertelde me dat ze trouwen ging.
Niet zo gek in een bruidszaak om dat te horen.

Ze ging trouwen voor de derde keer.
Maar het bijzondere was dat zij, het nu echt goed ging doen.
Natuurlijk doe je dat, zei ik, natuurlijk is dit degene die je in je verdere leven trouw wil zijn.
Maar wat kan ik voor je doen?

Nu, zei ze, “ Ik wil trouwen in de kerk.
In het wit, met parels en een sleep.
Een hele grote sleep!
Ik wil geen mantelpakje, of een jurk in kleur.
Ik wil geen cocktailjurk of iets gekleeds.
Ik wil geen hoed maar een tiara met een lange sluier met kant.
Mijn maat is die niet zoals die meisjes hier ( Dat had ik inmiddels ook wel gezien, ik schatte haar op een goede 44 of 46 wat maat betreft,)
Daarom wil ik een jurk op maat, met een diep decolleté, en erg strak in de taille”.
Ze pakte daarop haar tas en legde een groot plakboek neer.
Vol met foto’s en cirkeltjes om de details die haar aanspraken.
“Ik trouw over twee maanden en ik heb nog niks gevonden.
Waar ik ook kom, ze raden me het af “..
En smalend zei ze erachteraan: “Vanwege mijn leeftijd zeker! “
“Nu heb ik gehoord dat jij alles maakt. En nu ben ik hier en ik weet precies hoe hij worden moet!”
Ze toonde een foto van een prinses uit Spanje, genomen op het moment dat deze het gangpad liep in de kerk over een rode loper met een sleep die ik zeker schatte op 7 meter.
“Nou dat kan”, zei ik, “Al moet je wel weten dat ik echt niet zomaar alles maak.
Zeven meter is nogal onhandig en nogal lang, en ik weet zeker dat je in onze studio dan een pasbeurt alleen moet krijgen want anders pas je er haast niet in met die ellenlange sleep van je.
Maar vertel me, waarom wil je dat zo graag?”
Ondertussen had ik mijn schetsboek gepakt en tekende haar uit en verwerkte meteen een aantal wensen in het ontwerp, ze bekeek me en lachte een beetje: “Je zal wel denken dat mens is gek, maar je moet weten dit is driemaal is scheepsrecht, dit is de man van mijn leven. Ik heb het altijd stom aangepakt en me te snel laten verleiden tot iets. Nou ja, iets…. Het huwelijk dan.
De eerste keer was ik poepjong, wist ik veel…. Ik raakte binnen de kortste keren zwanger en had gewoon niet goed uitgekeken. Wat wil je in die tijd… ik was zeventien en trouwde zonder veel na te denken. Het was de jaren zeventig en we hadden geen geld. Er moest immers zoveel gebeuren voor de baby en we hadden een etage kunnen huren en die moest ingericht. Samenwonen zoals deze meiden hier doen, dat was er niet bij. Daar zat mijn vader wel achterheen. Ik had geen keus… een abortus of trouwen dat was het en ik was verliefd… Veel te ondoordacht natuurlijk.
De tweede keer dacht ik het beter te doen, en keek de kat uit de boom.
Hij was ook al hevig teleurgesteld geweest in een relatie en wilde zijn huis niet echt opgeven.
Na veel geharrewar nam ik de helft over van de hypotheek en ben op huwelijkse voorwaarden getrouwd.
Leek me heel verstandig. Het gevolg was dat ik weer geen geld had. We moesten ook wat aanpassingen doen in huis en de badkamer was veel te klein… maar ja… je laat je weer overhalen en ik trouwde in een mantelpakje en een dineetje en dat was het.
Het ging binnen de kortste keren mis.
Gezanik over geld en de huishoudpot. Wat een problemen over niks! Binnen het jaar stond ik zonder iets weer op de stoep.
Pas na jaren kreeg ik mijn geïnvesteerde geld en kon de hypotheek afbetalen.
Maar nu: Nu doe ik het goed!
Ik ken hem al lang en we wonen al vier jaar samen, een weduwnaar, werkelijk een schat die mij verwent met alles wat ik maar wil.
Dus, ‘zei ze, “ik wil nou die jurk van mijn dromen! Wit en van glanzende satijn met parels en kanten mouwen, een sluier en tiara, een tasje en handschoenen. Ik wil alles erop en eraan! Ik zie het al… Straks in de kerk op die rode loper… Heerlijk.
Wanneer kan je beginnen? Want, ik vind dat wel wat.”
Ze wees naar de tekening.

Mooi vak.
Dromen laten uitkomen.
Heerlijk! Ik doe het nog steeds met veel plezier.

Nanni

Afgelopen jaar heb ik me op de oude voorraden stoffen gestort. En daar is veel van!
Een leven lang gek zijn op mooie lapjes, die gekocht zijn voor de pure “heb”, de liefde op het eerste gezicht, en waar ik nooit wat mee deed omdat ze niet meer te koop zijn en te mooi om te verknippen.
Die jaar na jaar met liefde weer in de kasten worden gelegd, na ze uitvoerig bij het balansen ze weer bekeken te hebben…. Wat zijn ze toch mooi… ik zuchtte erbij en legde ze weer op de stapel.

En toeval of niet, er lag een prachtige combinatie van kantjes en gobelins, van brokaat en fluweel.
Welk een rijkdom, wat een heerlijkheid. We gaan dit jaar er wat moois van maken.

Zo gezegd zo gedaan, en met veel enthousiasme en zoeken naar nog meer; bv. Mooie tasbeugeltjes, linten en randkantjes voor de wijde rokken… ontstonden een serie prachtige japonnen, die wij bij het fotograferen een naam gaven:

Onze Russische collectie!
Diep van kleuren als oude wijn en prachtig op smaak door de elegante vormen. Maar och, wat een werk! Zo vreselijk veel handwerkuurtjes zitten erin.. je moet een freak zijn en van je vak houden om dit te doen. Mijn medewerksters waren er verrukt van: heerlijk dat prachtige werk, eens niet kijken op een uurtje, en alleen maar mooi maken tot in de finesses… wat is dat toch wat vrouwen drijft…

En we hadden de foto’s net op de website gezet, of er kwam op een zaterdagmorgen een lieve oude heer binnen van rond de zestig en die was verrukt van de ontwerpen. Zijn pleegdochter, een Russische ging in Petersburg trouwen en dit… dit zou werkelijk prachtig zijn… Zo mooi, en hij hield van mooi werk want hij restaureerde schilderijen en fresco’s… ja. ja. Hij kwam telkens langs en na een keer of drie, en na veel kopjes koffie en gezelligheid stond hij in de winkel met een prachtige Russische schone, hoog op de benen, slank en blond, met hoge jukbeenderen en een duidelijk accent van iets Russisch Engels en wat Duits.

Op wat paspopjes stonden vier modellen.
“Oh lieve hemel”, riep ze, “Ik wil ze allemaal! Eentje voor de receptie, eentje voor mijn huwelijk in Petersburg, en ja, ik heb ook natuurlijk het dansfeest… Ja, ik wil ze allemaal!”
Dat werd een uitvoerige passessie die meerdere dagen duurde, Ze wilde dan weer die, of toch maar die.. “Kon deze in het room? Of goud misschien, en deze dan… die wil ik in het wit”.
We waren natuurlijk heel beperkt in onze keuzes. Er zat zelfs oud kloskant in van mijn bedovergrootmoeder en een haspel groen uitgeslagen fijn goudkant had ik er ook in verwerkt. Hoe moest je dat omtoveren naar wit?

Ik heb nuances nodig om de stoffen mooi uit te laten komen, en verschil in glans en textuur. Ik heb roomkleurig fluweel nodig en wit/goud brokaat, ik heb zilveren tasbeugeltjes nodig en Thaise zijde. Ik heb roomkleurig randen kloskant nodig en katoenen kant. Oh lieve Heer, wat heb ik veel nodig!
En dan in die kerk… die prachtige Russische Barokkerk: Daar moeten de schouders bedekt en het hoofd… Weet je daar wat op?
Ja, daar weet ik wel wat op…

Na een maand had ik de spullen bij elkaar,… maar oh, ellende, ze kon zich niks voorstellen. Raakte in de stress en vertwijfeld, en zou ze hem toch maar niet….
Gelukkig gingen we onverdroten aan het werk. Met een budget, dat wel, maar dan geen zilveren beugeltjes aan de tas, maar iets wat er op leek. Geen handgeklost kant, nou ja, dat en dit is ook mooi.
Ik schonk haar de Thaise zijde omdat ik het zo leuk vond en toen,
toen was de jurk af.
Een soort jasje van kant met lange mouwen en een ruime capuchon die tot bijna op het voorhoofd viel, rijk bewerkt en van Spaans kant, maakte het tot een adembenemend geheel.
Ze werd door ons opgemaakt en daar stond een bruid…. Wel zo mooi!.
Afgelopen zomer is ze getrouwd in Rusland met haar Russische geliefde.
Ze wonen en werken in Amsterdam.
Hun liefde voor mooie dingen is groot en ik zowel zij, hebben enorm genoten van deze heerlijke ervaring.
Veel geluk, Aljona Abouchovskaja!

Nanni

Mijn jurk,

Ik ben wel een beetje gekke meid. Ietwat punkerig en wat tegendraads. Ik studeerde antropologie en later ook sociologie, al heb ik dat nooit afgemaakt, en hoe dat komt zal ik je vertellen.
Ik moet altijd lachen als ik de TV serie DHARMA and GREGG zie. Ik herken veel in die serie van mijzelf. Zo had ik ook te gekke ouders die vegetariërs waren en iedereen hulp boden. Peacemakers uit de zeventiger jaren! Ouwe hippies dat zijn ze!
Lief en vergoelijkend en ze hadden maar 1 dochter en dat was ik! Trots als een aap als ik voor mijn recht op kwam. Kortom kijk naar Dharma en Gregg en je snapt waar ik het over heb.

Ik was al vroeg het huis uit, ik was 18 en ik studeerde in Rotterdam en na mijn studie die best lang duurde ( Veel feesten hè, je weet wel) ben ik begonnen aan sociologie. Daar trof ik Herbert! ( Alleen die naam al!)
Hij was bestuurslid van de studentenvereniging en al bij de ontgroening ( had ik niet zo zin in want ik was inmiddels 25 jaar) merkte hij dat en ontgroende mij  heel lief…. Ha ha. Hij was heel lief voor mij en ontzag me en verklaarde dat hij verliefd op me was! Hij was jonger en kleiner, had lieve donkerbruine ogen en krulletjeshaar.
Hij studeerde een jaar later af. We hadden een vriendschappelijk relatie in die tijd maar voor hem was het duidelijk anders: hij hing aan mijn lippen … hij was duidelijk weg van mij …en ik… ik had geen enkel ontzag, was gecharmeerd, en zag hem als vriend, maar de rest nee.
Sterker nog: ik hield van een potje vrijen maar niet met hem. Ik had diverse vriendjes, en later heb ik me bedacht dat dit vreselijk voor hem moet zijn geweest.

Na zijn afstudeerfeest waar ik ook op geweest ben, maar even en toen weer weg, heb ik hem lange tijd niet meer gezien.
Hij zou naar het buitenland zijn gegaan.

In dat zelfde jaar overleed mijn vader.
Vreselijk, ik was gek op mijn vader! Een wijze erudiete man, vrolijk en een beetje gek. Je kon altijd met hem lachen… en ineens weg! Zomaar in zijn slaap. Hartstilstand.
Mijn moeder was dapper, maar zo verdrietig… ik ben terug gegaan. Ik stopte met studeren.  Er was toch geen geld meer en mijn moeder had me nodig! Weer terug op mijn ouwe kamer en werk zoeken.
2 jaar heb ik gewerkt in een blijf van mijn lijf huis. Toen had ik er schoon genoeg van.
Ik was inmiddels 30 jaar, ik wilde mijn ding! Ik wou naar het buitenland, naar Afrika!
Ik schreef me in voor Artsen zonder grenzen, voor Greenpeace, en nog veel meer.
Uiteindelijk kreeg ik een baan van de Amerikaanse tak van Foster Parents Plan.
Na een opleiding in Utah in Amerka, van 3 maanden kon ik aan mijn hartenwens beginnen en afreizen naar warme landen. Hulp bieden, opleiden, voedselprogramma’s uitvoeren. Voorlichting geven. Leuk, leuk ,leuk!

Was natuurlijk iets minder leuk, het was doodzwaar.
Ik heb ruim 2 jaar nog nooit zo hard gewerkt als toen. Ik had een klein pakket met mijn spullen, wat kleding, wat foto’s en wat rekwisieten waar ik geen afstand van kon doen, en een echte prachtige Afrikaanse jurk/kaftan met veel borduursels en schelpen. Zelfs tanden van vissen zaten erop, en wat zaden. Schitterend!
Met slechts 1 tas reisde ik terug.
Ik maakte een tussenlanding in Agadir  (Marokko)  voor wat vakantie. Ik had een hotel geboekt aan het strand, en een weekje niks leek me heerlijk om even bij te komen, en me te gaan realiseren wat ik verder met mijn leven wilde.
Tja, en wat wil het toeval….. in dat hotel zat Herbert!
Bert nu geheten, was daar ook. Diepbruin verbrand, donkere stevige benen en echt een vent waar je U tegen zei, was hij geworden.
Zijn ogen smolten toen hij me zag en hij kuste me direct op de mond. Op getogen en blij. En ik, ik was verbaasd, dit was geen jongen meer maar een man!
Nog meer onder de indruk raakte ik van zijn verhalen. Wat hij allemaal niet gedaan had, en bereikt had. Dat hij weer terug ging en nu alleen op kerstreces was.
Hij was nog steeds single en taalde niet naar Afrikaanse vrouwen. Kortom: in no time was ik verliefd. Hartstikke verliefd!
Die tweede kamer hebben nooit gebruikt,we kwamen het hotel nauwelijks uit en we vrijden de stukken eraf.
’s Avonds zaten we vermoeid op het balkon een sigaretje te roken, en bespraken onze toekomst.

We zijn snel daarop naar Nederland gegaan.
We zijn getrouwd binnen 3 maanden. Ik had het grote geluk om een jurk te kunnen laten maken  bij Nanni in Amsterdam met delen uit mijn Afrikaanse jurk en delen uit Indiase stoffen, versieringen uit Rusland en … enfin een soort mix van allerlei landen.
We voelden ons wereldburgers en zo wilden we er ook uit zien.
Zij heeft dat gevoel uitermate goed begrepen.
Bert en ik: zo een van hart, zo blij met elkaar en de keuzes in ons leven. Geweldig!
Dit was een bruiloft!
Eentje met passie, plezier en liefde.
En die jurk…. Dat was het helemaal! Ook heeft zij voor Bert nog iets gemaakt en ook mijn (zijden ) boeket was te gek.
Ik ben erg happy en heb nu een leven waar ik samen met Bert alle invulling aan kan geven die ik ooit wilde. Samen met hem voor altijd!

Tekst en foto’s Nanni Bruidsstudio

De personen op de foto hebben geen betrekking op het verhaal.  De namen zijn gefingeerd.
De gebeurtenissen hebben echter wel plaats gevonden

Ik ben in het voorjaar ten huwelijk gevraagd. Dat zat er wel in hoor, dat was niet onverwacht.
Ik heb al 2 kinderen waarvan 1 kind met mijn vriend, een schat van een zoon van 2 jaar.
We hadden het er samen al eerder over gehad, maar de noodzaak van een huwelijk zag ik tot voor kort niet zo.
Ik heb samen met mijn vriend een paar jaar geleden een samenlevingscontract opgesteld bij de notaris en daar zijn een aantal zaken in geregeld.
Mijn dochter van 6 jaar is alleen niet zijn kind. Hij is nu echt haar tweede papa geworden.. Maar nog steeds is er een omgangsregeling met de vader van mijn dochter. En dat is soms lastig voor ons gezinnetje.
Het wordt nu moeilijker nu mijn aanstaande haar zijn naam wil geven en trouwen wil met mij.
Het is niet onverstandig want ik heb mijn handen vol aan die twee en wat financiën betreft breng ik niet veel meer binnen.
Ik werk in een bibliotheek en kan nog maar een uur of acht per week werken.
Mijn zoontje is erg druk en opeisend, en doordat hij zoveel aandacht wil, krijg ik weinig kans om mijn deel bij te dragen aan de huishoudpot.
Mijn vriend vindt dat niet erg, liefst doet hij alles echt samen. Het is de man waar ik oud mee wil worden en ik houd veel van hem. En als er ooit iets gebeurt, met hem of met mij,  zijn de dingen wettelijk goed geregeld als je getrouwd bent.

Nu heb ik met een extra stel opa en oma te maken, en met de nieuwe vriendin van mijn ex.
Je gaat zeker al voelen waar de schoen wringt.
We wilden een eenvoudige bruiloft met een lekker etentje en feestje met vrienden, trouwen in een klein kapelletje ( burgerlijk huwelijk)en mijn dochter wil een prinses- bruidsmeisje zijn, met een tule jurkje en bloemetjes in het haar. En ik wil natuurlijk graag een mooie jurk en mijn vriend moet er ook te gek uit zien. Het moet gewoon een leuk feestje worden, en liefst hen er niet bij.
Dat is mijn ex te weten gekomen, is boos, en stemt niet toe in het echten van onze dochter. Nu is dat nog niet zo erg, maar hij ligt nu dwars en stookt ook mijn ex-schoonouders op die vervolgens weer op mijn dochtertje inpraten. Ontkomen aan de omgangsregeling kan ik niet, en mijn ex zijn nieuwe vriendin doet er vrolijk aan mee. Het heeft al tranen met tuiten bij mijn meisje opgeleverd, en we hebben ook al bedacht een stiekeme datum te prikken.
Hebben jullie een idee?

Antwoord:
Er zijn twee opties, of misschien wel drie.
De derde zou mijn keus niet zijn en dat is de datum geheim houden.
Het echten van je dochter:
Daar zal je ex toch toestemming voor moeten geven.
Ik weet niet of zij zijn naam draagt, maar anders kun je kiezen om je kinderen beiden jouw achternaam te geven om scheve ogen tussen die twee later te vermijden. Er moet geen verschil zijn, of voor de kinderen te voelen zijn. Ze moeten zo min mogelijk anders zijn.
In het dagelijks gebruik kun je dat altijd al gewoon doen. Je licht de school in en ze veranderen de klassenlijst!
Overigens kunnen kinderen later, bij volwassenheid altijd kiezen welke achternaam ze willen gaan dragen.

Die omgangsregeling zal er wel blijven. Die is door de rechter bepaald.
Dat zal altijd blijven, je kunt je dochter niet de omgang met haar biologische vader ontzeggen tenzij ze volslagen van streek raakt, en het een negatieve invloed heeft op haar ontwikkeling.

Het beste is toch op goede voet proberen te blijven met je ex en hem uit te leggen dat hij altijd welkom is, en dat hij moet begrijpen dat je leven verder gaat met een nieuwe man, en dat hij niet moet wrikken en stoken. Tenslotte heeft hij toch ook een nieuwe relatie!
Nodig het stel op neutraal gebied uit: bv. Bij een etentje buitenshuis (kunnen ze niet gaan schreeuwen en jij ook niet) en leg uit hoe je het graag zou willen zie op je trouwdag en wat je specifieke wensen zijn. Vertel over je plannen en betrek ze erbij.
Vraag ook wat ZIJ graag willen. En daar waar jullie elkaar niet in kunnen vinden,  puntsgewijs opschrijven en vastleggen. Neem gewoon potlood en papier mee!
Geef ze die notities mee (houdt zelf een kopie) en vraag hen  opnieuw er over na te denken.
Maak een nieuwe afspraak, maar ga gewoon verder met je leven en plan je dag zoals je dat graag wilt.
Regel lekker je bruiloft en nodig ze gewoon uit. Vaak zijn mensen dan super gevleid.
Geef hem bv. een rol in het geheel: ceremoniemeester of zoiets, en vergeet ook de grootouders niet uit te nodigen.
Het is tenslotte hun kleinkind.

De laatste optie is gewoon even op een dinsdag of woensdag trouwen. Zonder iemand erbij. Geen lasten, geen lusten, geen kosten geen stress.
Leuk is anders, maar een stuk minder moeizaam.
Of je er later met voldoening op terugkijkt….. dat vraag ik me af.
Veel succes gewenst!

Nanni

Het verhaal van Helena en Marinus, een bijzonder verhaal, een persoonlijk verhaal.

Helena:

Ik leerde hem kennen in de kerk.

Ik was ingeloot voor mijn studie medicijnen in Utrecht, en daar was ik heel blij mee.

Van jongs af aan was dat iets wat ik dolgraag wilde.

Mijn leven verliep in een bepaald opzicht wel apart: Ik was een schipperskind, en had fijne ouders, die, alhoewel ze streng gereformeerd waren en grote wijsheid bezaten, mij heel vrij lieten. Ik leerde veel van mijn moeder: we waren altijd onderweg want het schip voer het grootste deel van het jaar en ik studeerde pas later op een internaat, waar ik intern, heel zelfstandig, mijn leven inrichtte en veel steun ontving van mijn ouders. Mijn zusje, ook laatst getrouwd, leeft net zoals als ik en mijn ouders, en de gemeente waartoe we behoren, volgens streng religieuze regels.

Mijn geloof is de pijler van mijn bestaan.

Ik ben niet een type wat spontaan reageert, ik richt alles overwogen in en heb een fantastische band met mijn ouders.

Ik woonde op kamers in Utrecht, en werkte erbij om mijn studie te bekostigen, net als Marinus.

Hij studeerde rechten.

Ik ontmoette hem zoals gezegd een aantal malen in de kerk, en hij bleek iemand met wie ik erg goed kon praten, hij heeft een open blik, blauwe ogen, en vertelde niet zoveel van zichzelf, maar ging ondanks zijn geslotenheid graag discussies aan en dat beviel me wel.

Ik kan niet zeggen dat ik verliefd toen op hem was…. Hij wel.. hij was het al in de kerk.

Maar dat hoorde ik pas na een jaar!

Vrij snel ging hij naar Zeeland voor zijn werk, en ik naar Suriname. Dat is voor een jong paar niet echt gemakkelijk, alhoewel ik nog steeds niet echt verliefd was… wel reuze geïnteresseerd in hem en gevangen door zijn intellect en de gesprekken die we samen hadden. We e-mailden veel en ook de telefoonrekening liep reuze op.

Toen ik weer in Nederland was zaten we vaak tot half twee ’s nachts te bellen: We hadden elkaar zoveel te zeggen en de tijd was steeds te kort. Toch hadden we nog steeds geen relatie, ik raakte wel steeds meer gebiologeerd door hem, en heel langzaam is er bij mij die liefde gegroeid.

Ik wist wel: Ik trouw met hem… maar ik liet het langzaam groeien, daar ben ik misschien niet zo spontaan in maar heel overwogen. Ik wilde aftasten hoe hij was en hoe hij dacht.. ik vind het belangrijk dat ik zijn gedachten begrijp, en dat deze stroken met mijn levensopvatting. Het is een bedachtzame keuze geweest en de liefde die ik nu voel is heel diep en zeker.

Die streng gereformeerde achtergrond, het schipperskind zijn, wat toch heel vrij is opgevoed, kon zich goed vinden met de intelligente humor en de uitdagingen die Marinus mij stelde.

Hij is erg intelligent en een weldaad voor mijn geest. Hij heeft humor en ik verheug me op de dagen die komen gaan.

Hij is nu al drie en een half jaar mijn maatje, soms wel lastig want hij woont in Zeeland en het is een weekendrelatie.

We bellen wel drie keer per dag en het verveelt nog steeds niet.

Ook als we getrouwd zijn gaan we het langzaam voorbereiden om samen te wonen. Ik ben zo’n vrije vogel, ik weet niet of plotsklaps zo’n goed idee is, dus voorlopig laten we het zo: Marinus op een kamer in Zeeland en ik in Utrecht.

Marinus is de oudste en zijn moeder vindt dat maar niks zo… maar we maken onze eigen keuzes.

Zo kies ik bewust voor het trouwen in het zwart.

Het past bij onze streng religieuze regels, maar ook mijn zusje trouwde in het zwart. Ik vond het mooi en stemmig.

Ik heb een aantal winkels gebeld om mijn wensen kenbaar te maken maar er werd slecht geluisterd …. Ik vond deze winkel, (Nanni Bruidsstudio) bijzonder omdat er de tijd voor mij genomen werd, ook aan de telefoon, en er echt het gevoel ontstond dat ik welkom was en we wel 20 minuten een heel leuk gesprek hadden en er telefonisch al zo’n aandacht vanuit ging.

Men speelde heel creatief op mijn wensen in en het resultaat is een prachtige en heel eenvoudige maar toch spannende japon geworden die ik later ook nog graag zal dragen.

Ik draag er een hoedje bij en mooie Italiaanse schoenen van een prachtig materiaal, met lange zwarte handschoenen.

Hoeden verplicht!

Met het organiseren van de trouwdag ben ik wel anderhalf jaar bezig geweest.
Ik wou wat anders dan anders, in een besloten gezelschap van goede lieve vrienden en mensen die ik liefheb, en die ons waarderen, het jawoord geven aan de man die ik liefheb en voor God dit verbond bezegelen.

We hebben voor de hele dag een landhuis in Rijswijk gehuurd, en het begint al vroeg: al om half elf!

We nemen informele foto’s en we hebben daar een leuke fotograaf voor gevonden, leuke mensen uit Zuid Afrika, ik heb daar stage gelopen, en die gaan de hele dag mee.

De foto’s worden in Sepia gemaakt, wat ik prachtig vind, in een digitaal albumvorm.

We trouwen in een oud stadhuis uit 1300 en daarna wordt het kerkelijk huwelijk bezegeld door de predikant die mij al sinds mijn kindsjaren kent en Marinus ook goed kent( Mijn predikant verhuisde naar Zeeland! Wat een toeval!) Hij is voor mij een heel belangrijke man!

De huwelijksreis wordt waarschijnlijk naar Scandinavië gepland: luxe is wel mooi, maar voor ons hoeft het niet…. Basic is ook leuk, bv. Een huisje in de bergen… Als we maar bij elkaar zijn.

Op een middag kwam er een lief charmant dametje bij ons binnen.
Een echte Parisienne, zo bleek, want ze had het juiste alleraardigst Frans accent bij spreken van Nederlands.

Ze ging trouwen, en ze zocht een mooie japon.
Echt een huwelijk met alles erop en eraan, zo bleek:
Burgerlijk huwelijk op een prachtige locatie, foto’s in het park, een mooie uitgebreide receptie en ook toasten met champagne op het paar.
Een grote bruidstaart mocht niet ontbreken, en dan kon het feest losbarsten.

Ze was geen gemiddelde bruid!
Ze was ruim over de zeventig en zeer “petite”, klein dus…
Aller-charmantst, met een grote voorliefde voor mooie kleding met bijpassende schoentjes, en tasjes, een zwak waar ze duidelijk aan toegaf,
En ze was vergezeld door haar as. Echtgenoot, een zeer “grande”type, groot en fors en ook zwaar op leeftijd, en vreselijk verliefd.
Hij schoof haar eenvoudigweg onder zijn oksel en verklaarde dat hij er nu even bij was, dat ik iets moois moest ontwerpen, en dat hij naderhand verrast wilde worden door het resultaat.

Ze vonden mij in het trouwmagazine en hadden veel gehoord, en vertrouwden mij deze opdracht toe.

Nu ontwerpen en maken wij veel voor de niet gemiddelde bruid: Groot, fors, klein en tenger (maat 30) jong en oud en stout, en met de meest uiteenlopende wensen.

Ze wilde echt een bruidje zijn, niet in het wit, verklaarde ze giechelend, maar wel met iets duns, voile-achtigs, met mooie bewerkingen.

Aldus, de eisen in de oren geknoopt, zette ik mij aan het werk:
Zacht groen, met changeant organza jasje, crêpe de satin rok en topje van zijde-d’or, bewerkt met uitgerafelde stukjes zijde, zijden blaadjes op kleur ingeverfd, en wat kant, om de voorkant van het topje op te sieren. Toch eigentijds, en goed later in delen draagbaar.
De vorm werd zo gekozen dat de meest flatterende delen geaccentueerd werden en de belijning zo slank mogelijk met een klein sleepje deed aan lengte winnen.
Dat was hard nodig, want wat was ze klein!
Het topje kreeg ook een sierlijke vorm en de applicaties werden voor slank aangebracht.

Ze hield flink haar vingertje aan de pols en na een uitgebreide toile, moesten we desondanks (Toile is een proefmodel in dun kaasdoek) toch nog wat wijdte aanpassen in het wervelende manteltje van organza: Of toch niet!
De grote man werd erbij gehaald en hij besliste:
Alles moest zo blijven, ze was aller-charmantst en hij was zeer verliefd.
Zijn kinderen vonden het maar zozo dat ze een nieuwe “MAMAN”kregen.
Een dankbaar stel, heel gelukkig en heel mooi op hun trouwdag.
Geen alledaags stel die twee, maar oh zo’n leuke opdracht!

Nanni

Het is al heel wat jaartjes geleden,
Een lieve jonge meid kwam in mijn winkel.
Blond met krullend haar tot op het midden van de rug en de mooiste blauwe ogen die ik heb gezien.
Ze zocht een zwarte bruidsjurk.
Nu zag je in de begin negentiger jaren er nooit een in welke collectie dan ook.
En wat zij zocht was al helemaal moeizaam te verkrijgen:
Een dubbele kanten japon.
Ze had een prachtig plan.
De basis vormde een kanten transparante japon, strak, met extra  kanten bloemen op de plaatsen die anders als onoorbaar werden geacht: kruis en tepels,
En een enorm split tot op hoog het dijbeen. Lange mouwen en hoog aan de hals gesloten.
Daaroverheen een strapless zwartkanten japon met een heel wijde rok met veel tule en volants.
Als ze deze beide japonnen aantrok (over elkaar heen) leek ze een Spaanse prinses uit de tijd van Koning Philips de II ten tijde van de tachtigjarige oorlog.
Zo kuis als wat, met dat prachtige golvende blonde haar, de onschuldige ogen en de lange wimpers versluierden de ondeugende uitdrukking.

Ik heb die japon gemaakt. Bijna naadloos het kant verwerkt  tot een aansluitende cocon om haar heen, en de extravagante rok en lijfje bezet met gitten en pailletten ( uiteraard ook zwart) en vroeg mezelf de hele tijd af wat ze daarmee van plan was.

Ze las de blik in mijn ogen en gaf me de uitnodigingskaart voor het huwelijk. De japon was zo prachtig geworden, ze was zo blij… ik zou haar eregast zijn.
Ik was van harte welkom.
Dat was best lastig, om het zo te plooien dat ik op de bewuste zaterdag weg kon uit de winkel. Maar stiknieuwsgierig geworden naar haar plannen en die hele bewuste bruiloft, die zich af zou spelen op een boot, haastte ik mij naar de Nieuwkoopsche plassen. Want de boot zou gaan varen en dan moest je er wel op tijd zijn.

Ik werd verwelkomd met champagne en mengde mijn onder het publiek.
Dat was een volkomen verrassing: De vierkante jongens om me heen, de opgeschilderde niet echte vrouwen met vuurrode nagels en netkousen in niemendalletjes van heb ik jou daar, met decolletés die er niet om logen.
De kerels waren gehesen in zijden pakken met te brede schouders en hun handen waren flink voorzien van goud en briljanten. Hier en daar zag ik ook een gouden kies schitteren. Ik probeerde mijn vooroordelen uit te schakelen.
Al hoewel men alleraardigst tegen mij was, voelde ik duidelijk dat ik uit de toon viel en voelde me bar ongelukkig. Nog ongelukkiger toen bleek dat de loopplank was opgehaald en ik voor de komende 5 uur vastzat aan dit gezelschap waar ik, behalve de bruid, niemand van kende.
Daar stond ik dan in mijn bescheiden beige pakje.

Gelukkig werd ik na verloop van tijd gered door de bruid:
Ze kwam inderdaad koninklijk aanlopen op zwarte gympen, zag ik later, en nam me bij de hand en op luide toon werd ik voorgesteld aan het toegestroomde volk, dat ik de ontwerpster van deze fantastische japon was en haar gast, en of iedereen dat maar even wilde weten.

Het werd wat gezelliger om me heen en iedereen trachtte een praatje met me te maken. De onderwerpen waarover men graag sprak waren de handel in boten ( sorry: schepen!) en oldtimers uit Amerika.
Het bleek dat iedereen handelde in dit soort producten en tussenhandelde en vervoerde… enz. enz. en verkocht. De bedragen die genoemd werden duizelden mij en ik moet er wat knullig bijgestaan hebben.
De bruidegom in spe kwam ook langs in zijn zwart glimmende kostuum en hij barstte bijkant uit zijn naden. Hij was groot en dik, en zeker 2x zo oud als de bruid en verre van elegant. Besnord en beringd nam hij mij bij de hand en verklaarde scheepsmakelaar te zijn en gaf me een best plekje op de eerste rij om de ceremonie bij te wonen. “Tjonge”zei hij, “Die jurk van jou… dat ziet er goed uit”.
Van de ceremonie weet ik niet veel meer. Het duidelijkst is mij bij gebleven de dansscène op tafel.
Iedereen had behoorlijk veel op, de zon scheen, het eten was lekker, de tafel werd schoongeruimd…. En hup.. daar stond de blonde schone. De rokken van haar jurk veegde de laatste bordjes en glazen van tafel, en met een enorm tromgeroffel ontdeed ze zich in een beweging van de volumineuze bovenjapon.
Ze stapte er gewoon uit.
De cocon liet ze liggen op een hoop, en als in een soort wedergeboorte van een vlinder fladderde ze in haar bijna niets jurk over de tafel waarbij iedereen kon aanschouwen dat ze er onder poedelnaakt was.
Op blote voeten danste ze een soort sluierdans voor haar nieuwbakken echtgenoot die letterlijk ter plekke uit zijn knopen barstte en het jasje al uit had van zijn 3 delig kostuum, en die het initiatief van zijn bruid volgend, zijn vest uitdeed en vervolgens zijn hemd, en de forse grijze beharing van zijn borst liet wuiven in de inmiddels opgestoken wind.
Het bleek dat ze een paaldanseres was.
Enfin, op een zeker moment kwam er de waterpolitie aan boord, die een haaltje meetrok aan een mij verdacht sigaretje en er ook een glaasje op nam. Kortom gezellig meedeed.
Gelijk proberend wat contact met deze lui te krijgen, en wat op ze in te praten…

Ik was blij dat ik met ze mee naar wal kon. En al stond ik totaal aan de verkeerde kant van het water, in Kudelstaart, ik vergeet het nooit, ik was blij dat ik naar huis kon en dat mij de verdere avond bespaard bleef.
Ik vond een taxi en ik was gelukkig voor de avond thuis.
Jaren later kwam ze met 2  kinderen nog eens langs. Ze had foto’s en de jurk stond op een etalagepop. Geweldig was het geweest zei ze. De jurk was zo mooi!

Nanni

Oh, man!,

Het was echt liefde op het eerste gezicht, ik wist niet wat mij overkwam, het overrompelde me totaal en ik was verbaasd en overdonderd dat je dat zomaar kan overkomen.

Mijn Derek……., ik ontmoette hem in “De Doelen”in Rotterdam bij een concert van Mozart waar ik was met vrienden, hij zat wat verder weg met zijn ouders en ik kende hem wel van mijn kamergenote die wat “had”met de broer van Derek.

Zijn ogen bleven maar aan mij hangen, hij wilde me als maar aanraken, als gebiologeerd bleef hij kijken.

Maar hij had al een vriendin, en dat kon dus niet wat worden.

Zijn moeder, die er bij zat, die merkte het en zei tegen haar man, Derek’s vader: Dit is chemie! Het wordt Katelien, let maar op, wat ik je zeg, ik vind ’r ook leuk!

Na het concert gingen we wat eten met z’n vieren en het was steeds duidelijker dat we onweerstaanbaar waren voor elkaar, maar ik zette het uit mijn hoofd.

Al was het na een week wel duidelijk, hij maakte het uit met dat meisje, en we waren smoorverliefd….

Hij werkte bij de Shell en moest voor 4 jaar naar Aberdeen, de olieplatforms daar beheren wat “de shutdowns” betreft, dwz. de planning maken om zo’n platform stil te leggen voor de broodnodige onderhoudswerkzaamheden.

Ik ben architect en kon geen werk daar vinden. Oliewinning wordt daar afgebouwd, en in die agglomeratie is weinig tot geen ontwikkeling meer in de nieuwbouw.

We belden daar elke dag met elkaar en onze liefde groeide.

Na een jaar kwam hij al terug, hij wilde mij, hij kon niet wachten; had nooit gesproken over trouwen of wat ook, maar hij brouwde zonder dat ik het wist toch plannetjes waarvan ik pas veel later hoorde.

Zo kwam het dat wij in onze vakantie in schotland in september 2005 een wandeltocht hadden gepland door de bergen, wij stopten en hij vertelde wat hij wilde en dat was werkelijk een sprookje,

In het geheim had hij ervoor contact met mijn vader die voor zaken net naar Zuid Frankrijk was gegaan en daarom gewoon achterna vloog: Stel je voor: gewoon er achteraangaan en weet je waarom?

Om mijn hand te vragen!! Ik wist van niks en hoorde dat veel later.

Dat was een heel bijzondere ontmoeting, heel intiem zo tussen die twee mannen, werkelijk heel opmerkelijk contact, van het soort wat je nooit vergeet.

Hij had, bij een juwelenontwerpster samen pratend om zijn bedoelingen duidelijk over te brengen een aantal ontwerpen laten maken voor een prachtige ring.

Hij werkte toen off shore en alles moest per post, en na een aantal schetsen koos hij het uiteindelijke ontwerp.

Een heel bijzonder ontwerp zo merkte ik op onze wandeltocht.

De fles champagne kwam uit zijn rugzak met glazen en hij vroeg me heel romantisch……

Geweldig he?

Daar hoop je toch op als vrouw, op zo’n man, heerlijk toch!

Toen kwam die ring… zo mooi, van verstrengelde gouddraden met granaatjes zo hier en daar: een echte feeënring.

En in the middle of nowhere stond een “inn”zo’n soort herberg a la Martin Toonder waar Olivier bommel in een droefgeestig landschap een glaasje dronk voor de inwendige mens te versterken, en daar hebben we met wat knoestige Schotten een geweldig feest gebrouwen.

De schotten bleven ons rondjes geven en we zijn ladderzat naar bed gegaan.

In Schotland hebben ook verder de hele dag bedacht van ons huwelijk.

In Delft, omdat die stad zo romantisch is en zulke prachtige locaties heeft.

We willen trouwen in het oude stadhuis op de markt in Delft vanwege de pittoreske plek en de sfeer met lieve vrienden en familie zo’n 50 man totaal, heel intiem.

In de lindenhof lunchen we.

In de Lutherse kerk aan het Noordeinde geven we een klassiek concert, met muziek en liederen, voordrachten die iets voor ons speciaals hebben en tenslotte vieren we het uitbundig in Rotterdam met een lang en uitgebreid feest.

Een heel aparte ervaring had ik bij het uitzoeken van mijn japon bij Nanni.

Die zei: zeg maar niets, vertel je budget, ik ontwerp iets voor je.

En zonder dat ze iets wist van mij of Derek, ontwierp ze de perfecte sprookjesjapon bij mijn feeënring…… met prachtige kanten en tule, zware zijden jacquard in twee tinten rood: fuchsia en karmijnrood, en changeant taft in de zelfde tinten. Sprookjesachtig en stoer tegelijk, en oh wonder: bezet met granaten!!!

Kennelijk moet alles zo zijn.

15 juli ga ik trouwen,, nu ik dit vertel weet ik niet hoe alles zal zijn, de dag is al overmorgen.

De foto’s krijg je digitaal,

Waaw! Dat wordt een bijzondere dag, te gek!!

Nanni