Nanni Bruidsstudio

Een vreemd geval

Vorig jaar kreeg ik een brief van een bruid, waar ik echt stuk van was.
Natuurlijk gebeuren er nare dingen. Verlovingen gaan uit, er wordt ruzie gemaakt, een familielid overlijdt, je verzwikt je enkel of breekt een pols allemaal redenen om een bruiloft op te schuiven en soms af te zeggen. Daar krijgen we zo nu en dan, gelukkig niet al te veel, mee te maken.

Maar als je een briefje krijgt van: maak alsjeblieft mijn bruidsjurk gauw af…
Liever vandaag nog dan morgen, want we trouwen in het ziekenhuis, mijn lief ligt op sterven en graag willen we toch daar door de ziekenhuispredikant getrouwd worden… Dan schrik je wel even.
Ik pakte meteen de telefoon en belde: Kreeg haar vader aan de lijn en kon bijna wel mee huilen.
Of hij morgen af kon zijn?
We hebben alles verzet, bruiden afgebeld en kort uitgelegd wat het probleem was, iedereen schrok zich wezenloos natuurlijk, en we zijn aan de slag gegaan.
De volgende morgen om half elf was hij klaar, vader kwam hem halen en hij trok hem bijna uit mijn handen.
Weg was hij.

Daarna niets meer.
Helemaal niets.
Geen bedankje,
Geen bericht, geen enkel teken.
Hij was nog niet betaald.
Laat maar even gaan, zei ik tegen mijn secretaresse. We zullen er wel eens van horen.

Niet dus.
Na drie maanden vond mijn medewerkster het welletjes, en zei: Ik bel gewoon op, en vraag vriendelijk hoe het met haar is en dan zien we wel verder vind je niet?
Om nou meteen een aanmaning te sturen… dat nou ook wat toch?

Zo gezegd, zo gedaan.

Tja, en dan..
Dan verlies je toch je geloof zo nu en dan in de mensheid.
Haar doodgewaande, stervende aanstaande man nam op en zei dat het erg goed met hun ging.
Ziek?
Hij was nooit ziek geweest.
Tja, de auto was total los gereden, dat kan gebeuren.
Moest de jurk nog betaald?
Nou daar wist hij niks van.
Hoorn op de haak.
Zwijgend keken we elkaar aan, eerst verbaasd, toen boos, en toen lachend: Wat een supertruc!!
Je begrijpt dat werd een incassoprocedure. Dat is allemaal voor ons goed gekomen daar niet van, maar dat je hier een cynisch mens van kan worden is te begrijpen.
We waren perplex.
Werkelijk.
Want wie was nou die vader???

Nanni

Zeker 10 jaar geleden als het niet langer is, want zo zeker ben ik er niet van,

Kwam een mager sproetig meisje binnen met veel rood haar op lange steltbenen.

Ze ging in April trouwen en omdat ze zo mager was en dun, en dat sproetige… ze zag zichzelf liever in een kleurtje want ze was zo….ooo bleek.

Een witte jurk?

Nee, dat zag ze niet zitten.

Een wijde rok ook niet, want dan kwam er iets barbieachtigs bovenuit, geen gezicht!.

Daarbij ze had een probleem: Ze was ook een beetje mismaakt.

Een kleine bochel op haar rug.

Ik had het totaal niet gezien want dat vlammende rode haar hing er ruim overheen en ik wou dat ze het niet gezegd had.

Als je maten neemt dan merk je dat, en echt, ik vind het geen issue want de eerste indruk gaar gaat het om. En die eerste indruk? Nou dat was dat haar met die vlammende krullen, dat smalle sproetgezicht met de groene ogen.

Een kleur zag ik toch niet zo zitten bij haar, zonde van die prachtige uitstraling en die markante persoonlijke bijzonderheden aan het meisje Geertje.

Geertje moest Geertje blijven dus ik verzon wat anders.

Ik schetste een mooie zijden mantel van zachtzilver, of als je het liever hebt een oudzilver… niet zo koel maar wat warmer, alsof het een tijdje niet gepoetst was, met flapperende panden een klein kraagje openstaand, slank getailleerd en een pantalon met rechte pijpen en een gedrapeerd lijfje.

Ze was zo mager… er moest lekker veel stof om haar heen.

Na wat passingen van andere ontwerpen gaf ze haar lot in mijn handen. Het moest die jas worden maar met lange mouwen in de top.

Het was april, ze had het vaak al koud genoeg en er kon best een laagje bij.

Het resultaat in de loop van de maanden was prachtig.

Het zilver deed haar gezicht mooi uitkomen en ze werd mooier en mooier.

Zo’n maand voor de bruiloft nam ze haar aanstaande mee. Hij werd in een hoekje gedrapeerd, een stevige vent met gitzwart haar, sportief, zwaar gebouwd en weinig mededeelzaam.

Dit in tegenstelling tot Geertje.

Geertje kwebbelde er op los.

Ze was zwanger! Gelukkig maar pas… nog maar echt net… Heus, maak je geen zorgen ik pas er volgende maand echt nog wel in.

Alles zat goed, en mooeite om het niet te verklappen achter het gordijn hoe ze er uit zag, aan haar vriend, had ze wel.

Alles werd ingepakt.

Veel geluk geertje en Matthijs!

Maar het verhaal is niet uit.

Natuurlijk wel in sprookjes maar niet in het echte verhaal.

Niet, ze leefden lang en gelukkig!

Nee, was het maar waar!

Na een jaar of twee zag ik haar lopen.

Beetje krom, ook moe, een kinderwagen voorduwend.

Zou dat haar nieuwe spruit zijn?

Maar waar was dat prachtige haar gebleven?

Was ze het wel?

Ik liep naar buiten en zag haar aanlopen.

Ze herkende me ook.

Geertje, hoe is het met je?

Nou, niet goed dus.

Hij had haar verlaten. Ze had de ziekte van Bechterev en werd krom en haar ruggengraat vergroeide.

Haar kindje?

Een jongen. Bevalling was erg naar geweest, ze was zo smal. Ook had hij een open ruggetje bij geboorte, een lief mannetje dat wel.

Maar nu had hij een drain in zijn hoofd.

Nee, dat was allemaal niet zo fijn.

Ik schrok ervan.

Alleen kon ze het nauwelijks aan. Hij kon bijna niet lopen dat kindje van haar. De vraag ook of dat ooit zou lukken.

Er was teveel mis gegaan. Nee, ze schudde treurig haar hoofd, de lang en gelukkig story?

Dat duurde maar kort.

Dag hoor! Ik ga maar weer eens. En ze liet mij verbijsterd achter.

Nu is het verhaal nog niet over hoor.

Want er zijn zeker tien jaar voorbij gegaan.

Ik zag haar niet meer. Ze was zeker verhuisd.

En ik verhuisde ook met de winkel.

Ruim tien jaar na haar bruiloft stond ze weer op de stoep.

Of liever gezegd: Ze zat.

In een rolstoel met daarachter Matthijs. Vergeef me, ik kende je nauwelijks meer.

Grijs geworden en met een totaal andere uitstraling.

Ik ga weer trouwen riep Geertje!

Kort haar en wat dikker geworden en superkrom zat ze daar in haar stoel gelukkig te wezen.

Ik ben zo blij! We hebben elkaar voorgoed gevonden!

Wij zijn ouder en wijzer geworden en we misten elkaar niet eens zo erg in het begin. Maar hij is mijn maatje, en zij, zo vulde hij aan, mijn liefde, en ik laat haar nooit meer gaan.

Hoe had ik zo dom kunnen zijn.

Hij leek totaal niet meer op de man die daar in dat stoeltje hing van jaren geleden.

Zelfbewust en volwassen geworden.

Maar voor Geertje was er veel veranderd.

Haar toestand verslechterde nu niet verder, hoopte ze, maar het was knokken geweest. Veel zwemmen, therapieën, en oefeningen om soepel te blijven. Haar haren, ja dat was makkelijker zo, en verbergen van die bult? Daar was toch geen beginnen aan meer.

En je zoontje? Vertel me. Je zoontje.

Hoe gaat het daar mee?

Ja, het is een gehandicapt kind. Hij gaat naar de dagopvang en is de laatste tijd opstandig. Voelt zich verdrongen in de aandacht. Ja, een moeilijk kind.

Hij heeft zijn handicaps maar hij is stabiel nu.

Maar nu gaan we trouwen! Weer met elkaar! En ik wil zo graag dat je weer iets voor me maakt.

Ik wil echt jubelen dus voor mij een oranjerood graag en voor hem een dito vest.

Ik ga er een superfeest van maken en genieten van elke dag bij elkaar!

Lieve Geertje en Matthijs,

Ik hoop dat ik die levensvreugde kan vangen in een mooi ontwerp en ik doe in de voering een gebedje en al mijn beste wensen dat jullie het maar echt samen gaan maken.

Veel geluk.

De namen zijn gefingeerd. De story is echt

Mijn vader, een mooie man, dat heb ik altijd gevonden, werd vreselijk verliefd op het meisje van Jamin de snoepjeswinkel op de Escamplaan in Den Haag.
Ze was 2 jaar ouder, slechts 158 cm groot, donkerharig, levendig, mager en emotioneel van karakter.
Ze kwam uit een gezin met 9 kinderen waarvan er een paar al vroegtijdig het loodje hadden gelegd, en geboren in de eerste wereldoorlog was schraalhans keukenmeester, daar het beroep van haar vader timmerman was en die niet veel verdiende en ook nog zijn weekloon zo nu en dan verdronk.
Ze moest maar gauw gaan werken en werd van de lagere school geplukt om bij haar oudste zus, al getrouwd en met kinderen, het sloofje te spelen en de huishouding te doen, daar er dan tenminste weer een mond minder thuis te voeden was, en er meer plaats was in bed.

Thuis, was gereformeerd en kerkelijk, bij zus Thea werd er al wat losser om gegaan met de strenge regels.
Maar een jongen trouwen uit een ander geloof…. Nee dat kon niet!
2 geloven op een kussen… daar slaapt de duivel tussen.

Nou, je zal maar hevig en emotioneel verliefd worden op een lange knappe man met donkere krullen, slechts 17 jaar oud en eigenwijs, humoristisch en bovenal katholiek met veel cynisme en grappen over het geloof.
Hij zat op de “kweekschool” zo heette dat toen, een opleiding voor onderwijzer, door de “broeders”( zwartrokken) in de Weimarstraat gegeven.
Volgens mij staat dat gebouw er nog!

En maar snoep kopen natuurlijk bij Jamin, terwijl hij geen zoetekauw was, want zijn moeder, mijn oma dus, was een ondernemende tante en had in diezelfde straat een fijne banketbakkerij, en dan was het vaak dat de overgebleven taartjes opgegeten moesten worden door haar jongens, dus die hadden gauw genoeg van dat zoet, de suiker vrat hun tanden weg en gelukkig had mijn vader, de mooiste tanden toen nog!

De discussies over geloof en hemel en aarde, eeuwigheid en zinvol leven moeten niet van de lucht zijn geweest. Hij, heel belerend, zij, onopgevoed, dronk zijn kennis, en hij vergastte zich aan haar creatieve levendigheid, de handigheden: mooi naaien en uit niets er lief uitzien met veel gevoel voor mode.
Zou ik het daarvan hebben?
Haar grootvader was hofcoupeur, wie weet?

In ieder geval waren beiden zo arm als wat en op zijn 21ste jaar had hij een “baan”in het onderwijs: onbezoldigd erbij zitten in de klas terwijl een ander les gaf ( die ook bijna om kwam van de honger, en waarbij de winterjas gekeerd werd en nog eens gekeerd (uit elkaar halen van een jas en andersom weer in elkaar zetten zodat de binnenkant zichtbaar werd en de knoopsgaten aan de verkeerde kant kwamen te zitten. Als kind liep ik ook met dat soort jassen van te zware stof ( mijn vaders jas) waar je bijna niet in kon zitten.)
Dat was in 1938!
Elke cent omdraaien en de 2de wereldoorlog stond op uitbreken!
Trouwen?
Geen sprake van: 2 ouderparen tegen (dat geloof weet je wel) en geen centen!
Pas in 1942 kwam er een opening.
Een Joods jong echtpaar moest naar Duitsland…. En of zij, mijn ouders, op hun spulletjes konden passen en ze konden daar zo lang wonen.

Heel verdrietig en ook heel blij, want laten we eerlijk wezen, afschuwelijk toch, zo’n jong stel wat de dood te gemoet ging, was de reden tot eindelijk het huwelijk tussen mijn ouders.
Hoog nodig, want mijn viriele vader kon niet van mijn moeder afblijven en ternauwernood werd voorkomen dat er in die tijd een kind geboren werd. Wat wil je: een verloving van 8 jaar!

Ik heb nog veel foto’s uit die tijd waar je ziet, hoe ze zelfs uit een molton deken een pakje maakte en een leuk jasje met hoedje, met zwart gegarneerd.

Ze leven nog, mijn beide ouders.
De liefde zit diep en blijft in eeuwigheid, maar door hun dementie bereiken ze elkaar niet meer, al zie je hun ogen opleven met een kleine schittering wanneer je de naam noemt van de ander, hij, 89 en hij, 91 jaar oud.

voorjaar 2008

Gewoon is verhuizen al vreselijk.
Maar een bedrijf verhuizen is werkelijk een gotspe.
Waar je niet aan denken moet…
We hebben natuurlijk geen gewone klanten, we hebben bruiden als klant en die zijn nerveus. Moet je voorstellen dat je droomjapon in wording halverwege het proces, naar een andere locatie wordt verhuisd?
Nou, dan moet je veel vertrouwen hebben.
En laten we wel zijn: Het is midden in het drukke seizoen en dat is eigenlijk gekkenwerk toch?
Terwijl de handwerksters bezig zijn wordt het werk onder hun handen weggenomen en ingepakt.
Alle bandjes, lintjes en kraaltjes, de garens en de machines, het strijkijzer en de stoffen, de scharen en de haakjes en oogjes…. Alles weg.

Niks ligt meer op z’n plaats of is net in een doos verdwenen, en waar lag ook weer…..?
Onze voorraden… tja, dat is te overzien, maar mensen bij hun spullen wegplukken waar ze mee bezig zijn, dat is andere koek.
De lampen en de tafels, de patronen en het planbord.
Je kunt geen dag zonder want een bruid vertellen dat we iets niet meer kunnen vinden… dat kun je niet maken toch?

Een uitgebreid plan ligt er, en dan maar duimen draaien dat alles gaat zoals het gaan moet, en dat blijkt nu al niet meer te lukken.
Die prachtige oud Hollandse serre op de nieuwe locatie… die is gewoon op de verhuisdag niet klaar!
Dan kan er niet getegeld worden en niet behangen, en niet ingericht, en ook niet de lampen en de spots worden aangebracht.
Die prachtige antieke kastjes met hun sieraden en stoffen kunnen niet heringericht of neergezet en dan dat stof…….. Stof overal!
Werkelijk overal.
Geen computer, en geen pinautomaat, geen tafel en geen bureau.
Geen etalage en en …… geen idee hoe het verder moet. Lijkt op een catastrofe en nu ik dit schrijf word ik ook niet blij.

Maar als jullie dit lezen is alles voorbij en op zijn pootjes terecht gekomen.
Althans dat hoop ik.
Dan hebben we een prachtig pandje, met veel sfeer, al is het nieuw.
Een mooie showroom met videopresentaties en veel japonnen op paspopjes, zodat je ze beter ziet, en een hoekje met stoffen in alle kleuren en kwaliteiten.
Een solo-paskamer voor met je familie erbij. En veel keus aan stijlen en prijzen.
Een beautykamer voor de visagie en hairstyling,
Je mag dan ook een kijkje nemen in onze naai- en snij-kamer waar alles gerealiseerd wordt.
Alles wordt met de hand exclusief vervaardigd en door couturenaaisters gemaakt.
Je kunt zien hoe de patronen getekend worden en stoffen ingeverfd.
Heel uniek in Nederland en heel apart.

Twee weekjes zijn we dicht… als het lukt twee weekjes maar..
Dan sta ik weer klaar, al is het met handen die veel gedaan hebben. Gepoetst en geschrobd, geverfd en behangen. Gesjouwd en ingedeeld…
Uitnodigingen verstuurd en leveranciers gemaild.
Lieve bruiden, en vooral die in Amsterdam en omstreken:
Nanni is niet ver weg, slechts 25 autominuten verder:
Midden in het land en makkelijk bereikbaar, in een mooi villaatje en gratis parkeren. Kijk maar op de website, vanaf 2 mei zijn we weer open en de agenda staat al heel vol.
Daar doen we het allemaal voor.

De wonderlijkste dingen gebeuren er soms,
Zo herinner ik mij een wel heel bizarre klant! Het lijkt of ik het verzin maar dat is echt niet zo:

Op een dag kwam er een bruid binnen die snel ging trouwen, dus echt iets ontwerpen en maken ging niet meer… Zij zou in december trouwen dus een echte winterbruid zou het zijn.
Ze was rond de veertig, een aardige wat nerveuze vrouw, met veel verhalen over haar bruiloft en hoe blij ze was……. en besloot al snel voor een favoriet:
Een tweedelige japon en veel bont en afgezet met kant. Stond haar prachtig en zat eigenlijk heel goed.
Wel te lang, en de taille wat te wijd, maar dat was goed aan te passen.
De order werd geschreven, de japon afgespeld, en door het kant, wat deels door mijn coupeuse losgetornd moest worden, toch nog veel werk.
De aanbetaling is in zo’n geval een vereiste want eerder beginnen wij niet. Nou dat kwam in orde, dat was allemaal geen probleem.
Zittend aan tafel met een kopje koffie schreef ik de bonnen en vertelde haar hoe het verder ging: de data voor afpassen en hoe lang het zou duren, wat had ze nog meer nodig?
Bv. Ondergoed en schoenen. Er werd aardig geschreven en ik maakt de rekening op.
TSJA… nou, ja, de bruidegom betaalde de jurk, ze nam de rekening mee, geen probleem.
Vanavond werd het overgemaakt, en dan zagen we haar weer over een week of wat terug.

Nou, dat geld kwam niet binnen. De eerste brief ging eruit: Wilt U eraan denken dat volgende week er gepast moet worden mevrouw?
Zonder betaling beginnen wij niet aan veranderwerk…..

Op de bepaalde afspraak stond ze voor de deur.
Ze kwam de japon afpassen en wilde hem ook meenemen…
Ja, lieve mevrouw, dat gaat niet, u heeft niet betaald!

De winkel stond vol met klanten.
Bruiden die net als zij ook kwamen passen, maar ook nieuwe klanten die aan het uitzoeken waren, en die keken aandachtig toe hoe het gesprek verliep, want haar toon werd brutaler en harder en ze begon te schreeuwen dat het onze schuld was dat de bruiloft in de soep zou lopen.
We bleven standvastig en keken toe hoe mevrouw zich steeds meer opwond en er was geen eind aan te breien.
Op ons verzoek haar bruidegom zelf hier over aan te spreken werd overschreeuwd en ze trok zich terug in de achterste paskamer en wilde niet weg.
Drie maal verzochten we haar de zaak te verlaten.
Het mocht niet baten.
Mijn coupeuse probeerde zachtjes met haar te praten om haar tot rede te brengen en kwam de paskamer uit en zei triomfantelijk: “Ik heb het telefoonnummer van de bruidegom! Zullen we bellen?”
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik trof een man aan de telefoon die perplex was: “Niet te geloven wat ze me aandoet! Ik ben al getrouwd, en niet met haar! Die vrouw stalkt me en heeft in haar hoofd gezet dat ik haar bruidegom ben. Nou mevrouw, er wordt niet getrouwd en ik betaal niets!! Dit duurt al maanden en ik ben het goed zat!”
Hoorn op de haak!
Iedereen keek me aan: Wat zou ze doen?
Nou, ik was zelf er ook niet zo zeker van, maar verzocht mijn coupeuse alvast maar het nummer van de veiligheidsdienst op te zoeken.

Ik liep naar de paskamer en trok het gordijn open:
ONVOORSTELBAAR: ze had zich helemaal uitgekleed! En ze schreeuwde:  “ik ga niet weg zonder jurk!”
Iedereen begon wat onwennig te giechelen en besmuikt te lachen: Hoe ging Nanni dat nou oplossen?!

Er werd gebeld: Twee veiligheidslieden in uniform met walkies talkies stonden voor de deur.
:”komt U binnen heren, we hebben hier een probleem: een blote mevrouw die niet betaalt en niet weg wil!”
Er werd om een hoekje naar haar gekeken en hevig in toestellen gesproken.
“Komt heus in orde mevrouw, we regelen wel iets”
Ondertussen stonden daar twee klanten in hun bruidsjapon met grote ogen te kijken: “Dit is nu echt Amsterdam mam”zei er een. Ze kwam van de Veluwe en zoiets maak je toch alleen in Amsterdam mee…
De ander stond wat te lachen naar mij en zei: “Nou, wij betalen gewoon hoor, het wordt deze, ik vind hem prachtig! Mijn moeder pint wel gelijk, van ons zul je geen last hebben!”
Er werd weer gebeld, er stonden twee, krakend van het leer met helmen op, motoragenten op de stoep met dikke motoren en indrukwekkende holsters aan hun riem.
Breed kwamen ze binnen.
Mijn Bruidsstudio stond nu ECHT vol!
Ze liepen al pratend in hun mobieltjes, naar de paskamer.
Rukten het gordijn open, pakten elk een oksel van de dame en naakt spartelend en schreeuwend werd ze afgevoerd, op de motor gezet, een deken ( toen pas!!!) om haar heen geslagen en tietaaiend met lichten reden ze weg.
De veiligheidsdienst ging ook weg en het was stil.
Heel Stil.

Je kon een speld even horen vallen.

Toen barstte iedereen los: “Hoe ik zo rustig bleef… Dat is ook wat… Het zal je maar gebeuren… ja, ja dat is Amsterdam.
Ik zat perplex nog met dat beeld van dat blote mens op die motor in mijn hoofd.
Er werd gebeld: Nou mevrouw, deze dame kennen we… dat flikt ze wel meer.
Dat wordt een nachtje cachot. Of ze even de kleren van mevrouw konden halen… want die waren ze vergeten…

Volgens mij moet ik maar eens een boek gaan schrijven.

Nanni

Uit het atelier geknipt.

In de loop der jaren blijven er heel wat restjes over van al die prachtige stoffen die we verwerken.
Te mooi om weg te doen, en we bewaren ze op soort en kleur.
Er staan stapels dozen met opschriften, zakken met labels en kasten vol met

“De grote restjes”
Nu we het plan hebben opgevat om te vertrekken uit de Rijnstraat in Amsterdam, en naar het midden van het land te verhuizen gezien onze klanten die werkelijk overal vandaan komen, zochten we een goede bestemming voor al deze lappen.

Uiteraard eerst de knutseldames gebeld die regelmatig langskomen voor mooie restjes en daar kerstkaarten en poppenkleren van maken. Maar toch..

De wat grotere lappen bleven over. Te zonde om weg te geven.
Je kunt de nieuw te maken japonnen er prachtig mee voeren. Dat kan. Maar voeren met jacquards en kanten voert toch wat te ver.
Zoals ik al schreef hebben we een prachtige collectie gemaakt met resten gegarneerd zodat een unica ontstond, maar ook ingeverfd en verwerkt in onze “korsetjes die naadloos op het lichaam worden gemaakt als het ultieme couture kunststukje…
Maar toch….
Er ligt nog veel.
De prachtigste stoffen in de mooiste kleuren!
Kleine zijde jasjes, gevoerde ruime rokken en doorgestikte lijfjes.
Nu snap ik het folkloristische gebeuren:
Zuinigheid met vlijt. Van zuinige huisvrouwen die al quiltend  mooie dekens en spreien maken en hun kunstzinnig gevoel gebruiken en veel tijd besteden aan het uitzoeken van al die kleuren en stoffen, die iets maken wat langzamerhand uniek is geworden in deze tijd maar toch zo hogelijk gewaardeerd wordt: Eenzame kunststukken waar de liefde voor het vak van af te lezen valt.
Niet voor niets omringen we ons met antiek en duurzame gebruiksgoederen. Wordt de “Barok” weer hogelijk gewaardeerd en in een moderne setting gebruikt.
Dwars van de massa worden we. Veel individualistischer dan vroeger. Maar ook zoveel fijner om iets voor mensen te creëren.

Het opent ook mogelijkheden wanneer iemand bij ons komt en graag de jurk van oma wil dragen of van een dierbare vriendin.
Het komt zelfs meer voor dan je denkt.
Nou zijn we wel een beetje apart… bij ons kan ( bijna) alles. En we vinden het heerlijk om een jurk op te “fluffen”.
Bv. Een crêpe jurkje, te saai van eenvoud, zonder enig drama, enthousiasme en  te simpel voor woorden.
Wat doen we daar mee?
Een mooie heupceintuur maken van die mooie geborduurde zijde, we hangen er linten en kantjes aan en maken er een ringkussentje bij en bewerken de schoenen met dezelfde zijde.
Een mooi jasje erop ( Wat zijn die jurken bloot tegenwoordig! Is er dan niemand meer die het koud heeft?) en een leuke knoopjessluiting. Heeft die man van haar straks nog een hele klus om haar eruit te krijgen.

Ja, lieve bruiden. Wij vinden dat allemaal geen probleem.
Als het maar mooi is en fantasierijk en vooral persoonblijk, dan maak ik iedereen blij: De coupeuses zijn mensen die graag elke dag een nieuwe uitdaging aanwillen. En de Bruiden:
Die willen mooi zijn, vooral zichzelf zijn, in de japon die ze het liefste hebben. En dat kan ook die van oma zijn.

Nanni

Als je als bruid een bruidsjapon koopt, hoop je, en weet je, dat het product in orde moet en zal zijn.
Een goed gerenommeerde bruidszaak zorgt dan ook daarvoor.
Het is een belangrijke gebeurtenis in het leven van een bruid.
Daar mag niet te lichtvaardig mee om worden gegaan.
Met zorg wordt de japon uitgezocht, vaak met hulp van moeders en schoonmoeders. Diverse zaken worden bezocht alvorens tot de definitieve keuze over te gaan.
En eindelijk na een paar maanden is het zover:
De japon is aangekomen, of hij is speciaal gemaakt.
Met veel spanning kom je hem afpassen, zoekt daarbij alle bijpassende accessoires uit. Schoenen, lingerie, de juwelen, sluier en misschien wel een sjaal, voor als het toch wat fris is.
Kortom, een vol verwachting klopt ons hart bruidsgevoel overheerst langzamerhand de bruid en haar gevolg. Haar vriendinnen weten ervan.
Zijn enthousiast over de keuzes ( Of doen alsof) Een van die vriendinnen heeft zich opgeworpen met de as. echtgenoot een pak uit te gaan zoeken, vergezeld van de schoonmoeder van de bruid.  En heeft zich zeker gesteld van een staaltje van de stof, een stukje wat toch overbleef na het verkorten van de japon.
Gewapend met de informatie in enveloppe gaan ze op pad.

Zo gebeurt het veel. En het gaat meestal goed.
Behalve de keer die ik nooit vergeet.

Op een slechte zaterdagochtend, zo’n anderhalve maand voor de bruiloft van de betreffende klant, worden we gebeld door een as. bruid in tranen, snikkend en snotterend verklarend dat ze de jurk niet meer wil……
“Nou, wat is dat dan… Lieve meid, kom langs en kalmeer en leg eens uit hoe dit mogelijk is… Je was zo blij met je keuze… Hij zit zo prachtig… Wat is er verkeerd gegaan……?”
Want tja, hoe moet je godsnaam reageren.
Was het een eenvoudig artikel dan zeg je gewoon: Nou mevrouw, dit heeft U besteld, hij is volgens uw instemming verder nog aangepast aan UW wensen en nu wilt U er van af?
Nou dat gaat niet hoor!
Stel het is een auto, speciale kussens erin. Een cd-speler erbij. Name it. Je weet vast wel wat verzinnen. Nou ik weet zeker dat die verkoper niet blij is, sterker nog ik denk dat hij je zal dwingen het product af te nemen. Hij ontziet je niet, heb ik zo het idee.
Zo niet in een bruidszaak.
Hier hebben we doen met de tedere ziel van de as. bruid. Die is gauw geschokt. Wij, ja WIJ verpesten op deze manier HAAR dag!
Dus we houden ons in en nodigen de bruid uit. Kost enige moeite en met de het nodige aandringen bereiken we eindelijk ( Ja, ja, ze moet nu een vrije dag nemen!) dat ze de woensdag erop bij ons langs komt.

Ze is teleurgesteld in ons. We hadden ons soepeler moeten opstellen…..?
“Vertel nu een rustig, wat is er nu in hemelsnaam gebeurd?”
Na veel gewring en vijven en zessen  komt het hoge woord eruit.
Meneer vindt hem niet mooi.
“Hoe kan dat vragen wij ons af”. Hij heeft alleen de kleurstaal gezien.
“Hij vindt dat niet mooi”,  huilt de bruid, en snottert er verder achter aan dat ze in het wit moet. “Die zachtgroene kleur vindt hij niks”.
En dat ze al een leuke heeft gezien, een andere japon, en dat later blijkt, ook al gekocht.

We zijn sprakeloos. Kijken elkaar verbijsterd aan. Wat nu?
Begrijp de bruid dan niet dat dit niet zomaar gaat?
“Nou heb je 2 japonnen”zeg ik opgewekt, “Leuk, eentje voor overdag, en eentje voor ’s avonds”. Dat is ook wat hè, zeg ik troostend, en heb meteen met een heel boze klant te maken.
Die tegen ons uitvaart en boos uitroept dat ze haar geld terug wil hebben.
Helaas dat gaat natuurlijk niet. De accessoires, naja , dat is iets waar we gematigd wel eens waar over willen praten, zoals de sieraden en de sluier ….maar de rest… de lingerie en schoenen al meegenomen naar huis voor het inlopen etc. Nee, lieverd dat gaat niet.
Dat gaan vervelende briefjes worden, want de japon is al in haar maat gemaakt… Na wat gemopper vertrekt de klant.

Er gaan maanden verder overheen.
En eindelijk wordt het vereiste bedrag gestort, wijzer geworden door de rechtsbijstandadvocaat? Wij hopen het.
De japon sturen we op in een mooie doos…. Want ze wil ons nooit meer zien.
Geen tevreden klant, maar wat dan? In het atelier zijn ze er erg ongelukkig mee. Lopen alles nog eens door met de verkoopsters. Hebben we iets verkeerd gedaan? Wat hadden we kunnen doen om het te voorkomen?
We zouden het werkelijk niet weten. Zou de japon nog niet vermaakt zijn… tja dan was hij misschien nog te verkopen. Maar al die pasuren dan? We komen er niet uit. En laten het erbij. En nemen een extra regel op in onze verkoopvoorwaarden, die de Mitex ( brancheorganisatie) gelukkig ook onderschrijft.

Nanni

Zoals je misschien wel weet maken we van alles mee hier in ons atelier.
Bij ons worden jurken speciaal ontworpen en gemaakt, maar ook wordt er aangepast aan de maat bij confectiemodellen en eenvoudige japonnen mooi opgewerkt met bloemen of kant.

Onlangs was er een prachtige japon naar beneden gekomen die een halve maat moest worden ingenomen. De bruid had een heel smalle taille en daar moesten extra coupes worden gemaakt.
De stof van een zuiver  zijden Satin du Chesse  is heel kwetsbaar, en daar was deze japon van gemaakt.

Bij de tweede pasbeurt werd de bruid van het lange staan ineens niet zo lekker.
De wijde rok met sleep, wel 10 meter wijd, moest helemaal afgespeld worden en terplaatste ingeregen om te voorkomen dat de spelden in de tere stof haakjes zouden veroorzaken.
Zulke japonnen worden letterlijk met handschoentjes aangepakt omdat een klein hard velletje aan je vingers al schade kan veroorzaken.

De bruid strompelde door ons ondersteund naar een stoel en viel in de stoel flauw en zakte opzij en langzaam naar de grond.
Ze was spierwit en transpireerde hevig.

Over haar hoofd keken wij elkaar wanhopig aan. Tuurlijk was het erg dat je klant zich beroerd voelde…. Maar werden ook eigenlijk niet zo lekker bij de gedachte wat er nu gebeurde bij die kwetsbare japon. De transpiratie stond in haar nek en vermoedelijk ook in de oksels.

Na een beetje wapperen, een koud doekje op het voorhoofd, een glaasje water, en wat praten, zag je eindelijk weer wat kleur terugkomen.
Ze wou onmiddellijk naar huis en schoonmama, die tijdens de hele scène op de achtergrond was gebleven, zou de as. bruid naar huis brengen.
De auto van de bruid zou vanavond wel opgehaald worden  door zoonlief, en hier waren de sleutels.

Zo liepen wij, omdat we wisten dat de parkeerkosten van slechts een dubbeltje per uur, steeds om het uur naar de parkeerautomaat en vervolgens naar haar auto om het bonnetje erin te leggen.
Wat overigens niet eenvoudig was geweest. Na zo’n 20 auto’s getracht te hebben met de afstandsbediening wisten we pas welke de goede was.

Tegen sluitingstijd hadden we nog steeds niets gehoord.
Inmiddels had onze coupeuse de schade op genomen en die viel erg tegen.
Er waren kringen onder de armen in de voering en de hals was erg vochtig en we waren bang dat de volgende ochtend daar de gevolgen van te zien zouden zijn.
Nee, vrolijk waren we niet, en ook erg bezorgd.
Op onze informerende telefoontjes werd niet opgenomen…. Straks lag  de bruid in het ziekenhuis!

Ietwat bezorgd door het hele gebeuren en ook slecht geslapen, deed ik de volgende ochtend de deur open van onze studio. De auto van de bruid zag ik niet meer.
Daar was ik heel verwonderd over want de sleutels van de auto lagen nog net zo op mijn bureau als waar ik ze de vorige avond had neergelegd.
Ze zouden de reservesleutel wel hebben gebruikt, dacht ik nog.

Pas in de middag werd ik gebeld.
Een opgetogen klant, vrolijk en blij: Ze had geweldig nieuws! Ze was zwanger en heel blij. Ze kwam per taxi de auto halen en of we tot 6 uur open waren.
Wat verbouwereerd zeiden we oké, prima, kom maar, gefeliciteerd, fijn voor je……
De hoorn neerleggend beseften we pas dat de auto er niet meer stond en dat wij dat haar niet gezegd hadden.
Wat nu?
Weer teruggebeld: Lieve bruid, volgens ons is de auto opgehaald, wij zien hem niet meer staan.
Je kunt hem ook niet zien zei de bruid, want hij staat om de hoek.
Het viel stil hier. We keken elkaar aan en dachten wenkbrauwoptrekkend: Hallo zeg, hoe zit dit nou weer? Nou, zei mijn coupeuse aarzelend… ik zeg niks meer hoor, ik ga kijken wat we met die jurk aanmoeten.

Even na vieren stond de bruid op de stoep om de sleutels te halen.
Wij hadden al die tijd een verkeerde auto voorzien van bonnetjes, en de hare…. Die stond om de hoek met een flinke bekeuring!

En dat lijfje van die jurk…”. Daar pas ik over 3 maanden toch niet meer in. Ik ben ruim 2 maanden zwanger dus dan ben ik  vijf en een halve maand” zei de bruid monter.

Enfin… de rijgdraden hebben we uit de zoom gehaald, op de rand met de hand gezoomd en het rokdeel bij de taille zover mogelijk opgehaald om meer tailleruimte  te creëren, en een nieuw lijfje erop van een tintje donkerder satijn gezet ( zelfde kleurbad was er niet meer) met mooi kant erop. Prachtig was het. Prachtig ook de uiteindelijke prijs van de japon.
“Geeft niks” zei de bruid, is niet jullie schuld toch?……

Nanni

Dat we veel meemaken hier in het atelier van onze bruidszaak doet veel mensen nog verbazen, maar wat je bijvoorbeeld van een bruidje die 3 weken voor haar huwelijk haar japon nog komt uitzoeken?
Zij had geen afspraak en kwam zo binnen lopen.
4 uur zijn we met 2 man daarmee bezig geweest.
Ze kwam met plaatjes van japonnen uit Spaanse tijdschriften, prachtig gefotografeerd en erg mooi, maar de tijdschriften waren al 2 jaar oud en al hadden wij soortgelijke japonnen, hij moest een perfecte mix worden van 2 japonnen door elkaar!
Ik heb nog met de andere coupeuses overlegd maar ja…. De maat niet goed, en de vorm van de hals niet goed… het kant moest over de hele japon terwijl die van ons gedeeltelijk aan de hals geapliceerd was,…… En dan nog het budget!!  Zelfs met het toch al lage uurloon wat we doorberekenen viel de japon niet binnen het budget.
Het klinkt natuurlijk verschrikkelijk, maar het kant is duur, vermaken op de vorm die ze wenste idem, en dan de maat.. hij paste totaal niet over de buste!
Er zou een heel nieuw bovenstukje opgezet moeten worden, als we maar een soortgelijke stof en kleur hebben dacht ik toen, want anders wordt het helermaal vreselijk.
Ook moest er een patroon voor dat deel worden gemaakt.
Een hele klus, en zeker 8 uur werk!
Na wat calculeren en navragen van stoffen en kanten voor hun prijs, konden we een offerte maken.
Nou, daar moest ze nog even over nadenken hoor ( stel je voor.., nadenken 3 weken voor je huwelijk…!)
Was het te duur?
Nee dat was het niet.. Wat dan wel?
Ze kon het zich niet voorstellen.
Maar het wordt als het plaatje, maak je niet ongerust, dat gebruiken we al voorbeeld: de onderkant van die japon en de bovenkant van het plaatje..
Ja maar…
8 manuren verder, en nog niets wijzer en niet beslist over de japon ging ze de deur uit.
Bellen deed ze een week later….

Wij moesten de japon maar vermaken en ze kwam overmorgen langs.

Ach lieve meiden, zo werkt het niet!
Als er in een jurk geknipt moet worden, moet hij minstens voor de helft aanbetaald worden.
Ook moet hij er nog zijn nietwaar?
Hij was verkocht!
Voorzichtig trachtten wij dat uit te leggen, en tot onze verbazing werd ze boos op ons!
Op tijd komen is toch echt belangrijk, het is geen truitje wat je koopt! Nu konden wij niets meer doen.. een bozige klant was het resultaat en 8 manuren weg!
Het resultaat van een hele middag passen en te laat komen, jammer hoor, voor beide partijen!

Plan je bruiloft op tijd.
Lukt dat om een of andere reden niet, realiseer je dan dat de sterren niet langer van de hemel geplukt kunnen worden, het zal een beetje anders worden:
De locatie, het tijdstip… de jurk, het boeket, maar niet de man… stel je wat soepeler op dan komt het in orde.

Zo hadden we laatst ook zo’n moeilijk iets.
De bruid was bepaald stevig te noemen, en omdat zij een slank vallend model wenste en geen wijde rok, werd dit model bruidsjapon speciaal voor haar ontworpen en gemaakt.
Wij spreken altijd duidelijk de werkzaamheden af en omschrijven het gebruikte materiaal in detail met een vaste prijs.
Een soort aangenomen werk dus.
Net als bij de aannemer als je een huis laat bouwen.
Bij het traject hoorde een proefpas in katoen, zodat de pasvorm perfect zou zijn en de bruid een goede indruk al zou hebben van het model.
Daarna worden de kleine veranderingen in het patroon doorgevoerd.

Alzo gedaan.
De japon werd gemaakt en de bruid zou komen passen.
Er waren inmiddels 3 maanden verstreken.
15 kilo was ze afgevallen! Apetrots was ze:Wat zou ze een mooie bruid zijn: 3 maten slanker en een mooie strakke jurk.
Nu, ze was niet blij met het resultaat! Werd boos (?) en terwijl wij elkaar wanhopig stonden aan te kijken (Het voorpand kon ongeveer om haar heen gevouwen worden) verliet de aanstaande bruid woedend het pand.
“Deze jurk wou ze niet hebben”. Als wij maar niet dachten dat ze daarin ging trouwen!

Goede raad was duur, na enig intern overleg hoe de zaak aan te pakken, namen we contact op met de klant.
Bozig herhaalde ze telkens aan de telefoon: ik zou toch een japon op maat krijgen?
“ Dit is NIET mijn maat!” zei ze telkens weer.
Gelukkig staat er in onze voorwaarden dat de kosten bij uitzonderlijk veel aankomen in gewicht en afvallen, dat wil zeggen meer dan 3 kilo, voor de klant zijn.
Ondertussen begon de bruid zelf ook wel te beseffen dat dit voor haar en voor ons een groot probleem was.
Ondertussen waren er al wat weken weer verstreken en er restte nog maar 4 weken voor de bruiloft.
Gelukkig was er een van mijn collega’s die ’s avonds in haar vrije tijd de hele japon lostornde, en omdat het voorpand in het midden vervangen moest worden, ging een tweede achter de stof aan, want dat moest het zelfde kleurbad zijn.
Al het kant werd er voorzichtig afgehaald, nieuwe patronen gemaakt en een paskatoen, en 4 dagen voor de bruiloft was alles klaar, passend en wel!
Eigenlijk hadden we de japon gewoon opnieuw gemaakt.
Bruid heel blij en opgelucht, maar dat duurde maar even: de rekening die ze kreeg deed haar spierwit vertrekken.
Ondanks al onzer waarschuwingen had ze niet beseft hoeveel extra werk er ontstaan was, en door zo extreem af te vallen, er ook zoveel gehannes en tijd in was gegaan.

Maak dus altijd goede afspraken vooraf als je wilt afvallen en zet de “klokken”gelijk wat dat betreft: Dan en dan ben ik zoveel kilo kwijt, kunnen jullie dat inplannen?
Nog lastiger wordt het als het een confectiejapon betreft: die moet besteld worden.
De levertijd loopt tussen de 3 en 4 maanden bij de meeste leveranciers.
Dan moeten de accessoires nog uitgezocht en de japon op de juiste maat en lengte (hakhoogte) worden vermaakt.
Als je dan zo grapje hebt als afvallen of aankomen…. Nou, dat is pas vreselijk, want er rest weinig tijd meer.
Moraal van het verhaal: Kom op tijd, liefst 6 maanden of eerder voor je bruiloft, en probeer op gewicht te blijven.
En dan een gelukkige dag gewenst!

Nanni

Zelf Gemaakt

Uit de doos bizarre verhalen valt nog veel te vertellen.

Laatst hadden we een bruid die heel graag een jurk bij kopen wilde: net even aparter dan de rest en het was het helemaal.
Maar ja de prijs hè?
Dat was toch een obstakel!
Na 2 uitgebreide pasbezoeken zou men er terug komen… nou ja je snapt het al, er werd niets meer vernomen van de dames: moeder en dochter uit Noord Holland ergens boven Alkmaar.

Van een bevriende relatie hoorde ik dat zij ook in hun woonplaats al rondgeshopt hadden en probeerden de bruidszaken tegen elkaar uit te spelen door te verkondigen dat die “ander”toch goedkoper was! Gelukkig trapten ook mijn collega’s niet in die truc, want door even bij elkaar te informeren bemerkten we al snel hoe de vork in de steel zat.

Na 2 maanden kwam de moeder in de zaak. Ze wilde stof kopen en ging de japon zelf maken.
Ja, dat kon ze heus, ze was coupeuse en geen probleem, dat ging lukken.
Enigszins bezorgd over de bruid en over het aan de haal gaan met onze ideeën verkochten we de zijden stof. Na wat raadgevingen over het verbruik en metrages verliet zij de zaak opgewekt.
Ze zou dat wel even klaren.

2 Maanden later, jawel! Stond ze weer op de stoep.
Er waren problemen met de stof, nog wat meters erbij graag, er zaten fouten ( doupionzijde) strepen en zo ( horen erin net zo als de slubs, de lusachtige ophaaltjes, cq. verdikkingen die typisch zijn voor de stof).
Hetzelfde kleurbad was er niet meer ( gaf niet zei ze) ????? was toch voor het lijfje. En niet voor de rok.
Oké, in afwachting van wat verder gebeuren ging, daar kon je zeker van zijn: dit werd vervolgd, gingen we door met ons eigen werk.

2 Weken later stond de bruid op de stoep.
Huilend: ik ga over 3 weken trouwen en de jurk is niet klaar, is niet wat ik wil en wordt niet goed, zit slecht… en ze vouwde haar tasje open.

Na ja, ik kan gaan vertellen erg en hoe slecht het gestikt was, ook over de pasvorm maar te zwijgen, met fout geplaatste baleinen en ongevoerd, kon ik mij de ontreddering van de bruid voorstellen.
Er was een groot probleem voor haar: Wat nu?
De verlangde en begeerde japon in kwestie was verkocht bij ons, de leverancier kon hem niet meer op zo’n kort termijn leveren en de stof was niet voorradig, afgezien van de korte tijd voor haar huwelijk (was het überhaupt nog mogelijk een japon voor haar te maken?) toch niet haalbaar.
We besloten uit 1 japon de rok te slopen en opnieuw te knippen naar de smaak van de bruid.
Hij was wijd zat, en leek een beetje de vorm die gewenst was.
Het lijfje benaderde zoveel mogelijk haar wensen en daar dat redelijk goed zat en met wat aanpassingen nog verbeterd kon worden,zoals kraaltjes er op en swarovski’s en met wat extra kant, stortten wij ons op de rok.
Hij werd geheel uit elkaar gehaald, er werd een nieuw patroon gemaakt dat moest passen op de beschikbare lappen stof en de vorm moest zijn die de bruid wilde.
In no time werd er geregeld dat er overgewerkt werd om alles af te krijgen en omdat de bruid verder nog niets bezat behalve de mislukte jurk, werden er ook schoenen, kousen, sluier, slipje en torseletje geregeld.
Ook de sieraden , de make-up en visagie konden nog voor haar trouwdag geregeld, dat was een bof!
1 dag voor haar huwelijk was alles er en op tijd klaar.
De bruid was blij met ons, kuste ons uitbundig en vertrok.

En nog niet zo lang geleden kwam ze met de foto’s van haar dag, en natuurlijk een verslag.
De relatie tussen haar en haar moeder had een forse knauw gekregen, maar de bruiloft was geweldig!! Maar ja, wel veel duurder dan gepland….. ja vind je het gek 1 bruidsjurk voor de prijs van twee!
En die verfoeide mislukte jurk?
Die lag in de vuilnisbak, nou ja de lappenbak…. Ze kon hem niet meer ZIEN.

Nanni