Mijn vader, een mooie man, dat heb ik altijd gevonden, werd vreselijk verliefd op het meisje van Jamin de snoepjeswinkel op de Escamplaan in Den Haag.
Ze was 2 jaar ouder, slechts 158 cm groot, donkerharig, levendig, mager en emotioneel van karakter.
Ze kwam uit een gezin met 9 kinderen waarvan er een paar al vroegtijdig het loodje hadden gelegd, en geboren in de eerste wereldoorlog was schraalhans keukenmeester, daar het beroep van haar vader timmerman was en die niet veel verdiende en ook nog zijn weekloon zo nu en dan verdronk.
Ze moest maar gauw gaan werken en werd van de lagere school geplukt om bij haar oudste zus, al getrouwd en met kinderen, het sloofje te spelen en de huishouding te doen, daar er dan tenminste weer een mond minder thuis te voeden was, en er meer plaats was in bed.
Thuis, was gereformeerd en kerkelijk, bij zus Thea werd er al wat losser om gegaan met de strenge regels.
Maar een jongen trouwen uit een ander geloof…. Nee dat kon niet!
2 geloven op een kussen… daar slaapt de duivel tussen.
Nou, je zal maar hevig en emotioneel verliefd worden op een lange knappe man met donkere krullen, slechts 17 jaar oud en eigenwijs, humoristisch en bovenal katholiek met veel cynisme en grappen over het geloof.
Hij zat op de “kweekschool” zo heette dat toen, een opleiding voor onderwijzer, door de “broeders”( zwartrokken) in de Weimarstraat gegeven.
Volgens mij staat dat gebouw er nog!
En maar snoep kopen natuurlijk bij Jamin, terwijl hij geen zoetekauw was, want zijn moeder, mijn oma dus, was een ondernemende tante en had in diezelfde straat een fijne banketbakkerij, en dan was het vaak dat de overgebleven taartjes opgegeten moesten worden door haar jongens, dus die hadden gauw genoeg van dat zoet, de suiker vrat hun tanden weg en gelukkig had mijn vader, de mooiste tanden toen nog!
De discussies over geloof en hemel en aarde, eeuwigheid en zinvol leven moeten niet van de lucht zijn geweest. Hij, heel belerend, zij, onopgevoed, dronk zijn kennis, en hij vergastte zich aan haar creatieve levendigheid, de handigheden: mooi naaien en uit niets er lief uitzien met veel gevoel voor mode.
Zou ik het daarvan hebben?
Haar grootvader was hofcoupeur, wie weet?
In ieder geval waren beiden zo arm als wat en op zijn 21ste jaar had hij een “baan”in het onderwijs: onbezoldigd erbij zitten in de klas terwijl een ander les gaf ( die ook bijna om kwam van de honger, en waarbij de winterjas gekeerd werd en nog eens gekeerd (uit elkaar halen van een jas en andersom weer in elkaar zetten zodat de binnenkant zichtbaar werd en de knoopsgaten aan de verkeerde kant kwamen te zitten. Als kind liep ik ook met dat soort jassen van te zware stof ( mijn vaders jas) waar je bijna niet in kon zitten.)
Dat was in 1938!
Elke cent omdraaien en de 2de wereldoorlog stond op uitbreken!
Trouwen?
Geen sprake van: 2 ouderparen tegen (dat geloof weet je wel) en geen centen!
Pas in 1942 kwam er een opening.
Een Joods jong echtpaar moest naar Duitsland…. En of zij, mijn ouders, op hun spulletjes konden passen en ze konden daar zo lang wonen.
Heel verdrietig en ook heel blij, want laten we eerlijk wezen, afschuwelijk toch, zo’n jong stel wat de dood te gemoet ging, was de reden tot eindelijk het huwelijk tussen mijn ouders.
Hoog nodig, want mijn viriele vader kon niet van mijn moeder afblijven en ternauwernood werd voorkomen dat er in die tijd een kind geboren werd. Wat wil je: een verloving van 8 jaar!
Ik heb nog veel foto’s uit die tijd waar je ziet, hoe ze zelfs uit een molton deken een pakje maakte en een leuk jasje met hoedje, met zwart gegarneerd.
Ze leven nog, mijn beide ouders.
De liefde zit diep en blijft in eeuwigheid, maar door hun dementie bereiken ze elkaar niet meer, al zie je hun ogen opleven met een kleine schittering wanneer je de naam noemt van de ander, hij, 89 en hij, 91 jaar oud.