Zeker 10 jaar geleden als het niet langer is, want zo zeker ben ik er niet van,
Kwam een mager sproetig meisje binnen met veel rood haar op lange steltbenen.
Ze ging in April trouwen en omdat ze zo mager was en dun, en dat sproetige… ze zag zichzelf liever in een kleurtje want ze was zo….ooo bleek.
Een witte jurk?
Nee, dat zag ze niet zitten.
Een wijde rok ook niet, want dan kwam er iets barbieachtigs bovenuit, geen gezicht!.
Daarbij ze had een probleem: Ze was ook een beetje mismaakt.
Een kleine bochel op haar rug.
Ik had het totaal niet gezien want dat vlammende rode haar hing er ruim overheen en ik wou dat ze het niet gezegd had.
Als je maten neemt dan merk je dat, en echt, ik vind het geen issue want de eerste indruk gaar gaat het om. En die eerste indruk? Nou dat was dat haar met die vlammende krullen, dat smalle sproetgezicht met de groene ogen.
Een kleur zag ik toch niet zo zitten bij haar, zonde van die prachtige uitstraling en die markante persoonlijke bijzonderheden aan het meisje Geertje.
Geertje moest Geertje blijven dus ik verzon wat anders.
Ik schetste een mooie zijden mantel van zachtzilver, of als je het liever hebt een oudzilver… niet zo koel maar wat warmer, alsof het een tijdje niet gepoetst was, met flapperende panden een klein kraagje openstaand, slank getailleerd en een pantalon met rechte pijpen en een gedrapeerd lijfje.
Ze was zo mager… er moest lekker veel stof om haar heen.
Na wat passingen van andere ontwerpen gaf ze haar lot in mijn handen. Het moest die jas worden maar met lange mouwen in de top.
Het was april, ze had het vaak al koud genoeg en er kon best een laagje bij.
Het resultaat in de loop van de maanden was prachtig.
Het zilver deed haar gezicht mooi uitkomen en ze werd mooier en mooier.
Zo’n maand voor de bruiloft nam ze haar aanstaande mee. Hij werd in een hoekje gedrapeerd, een stevige vent met gitzwart haar, sportief, zwaar gebouwd en weinig mededeelzaam.
Dit in tegenstelling tot Geertje.
Geertje kwebbelde er op los.
Ze was zwanger! Gelukkig maar pas… nog maar echt net… Heus, maak je geen zorgen ik pas er volgende maand echt nog wel in.
Alles zat goed, en mooeite om het niet te verklappen achter het gordijn hoe ze er uit zag, aan haar vriend, had ze wel.
Alles werd ingepakt.
Veel geluk geertje en Matthijs!
Maar het verhaal is niet uit.
Natuurlijk wel in sprookjes maar niet in het echte verhaal.
Niet, ze leefden lang en gelukkig!
Nee, was het maar waar!
Na een jaar of twee zag ik haar lopen.
Beetje krom, ook moe, een kinderwagen voorduwend.
Zou dat haar nieuwe spruit zijn?
Maar waar was dat prachtige haar gebleven?
Was ze het wel?
Ik liep naar buiten en zag haar aanlopen.
Ze herkende me ook.
Geertje, hoe is het met je?
Nou, niet goed dus.
Hij had haar verlaten. Ze had de ziekte van Bechterev en werd krom en haar ruggengraat vergroeide.
Haar kindje?
Een jongen. Bevalling was erg naar geweest, ze was zo smal. Ook had hij een open ruggetje bij geboorte, een lief mannetje dat wel.
Maar nu had hij een drain in zijn hoofd.
Nee, dat was allemaal niet zo fijn.
Ik schrok ervan.
Alleen kon ze het nauwelijks aan. Hij kon bijna niet lopen dat kindje van haar. De vraag ook of dat ooit zou lukken.
Er was teveel mis gegaan. Nee, ze schudde treurig haar hoofd, de lang en gelukkig story?
Dat duurde maar kort.
Dag hoor! Ik ga maar weer eens. En ze liet mij verbijsterd achter.
Nu is het verhaal nog niet over hoor.
Want er zijn zeker tien jaar voorbij gegaan.
Ik zag haar niet meer. Ze was zeker verhuisd.
En ik verhuisde ook met de winkel.
Ruim tien jaar na haar bruiloft stond ze weer op de stoep.
Of liever gezegd: Ze zat.
In een rolstoel met daarachter Matthijs. Vergeef me, ik kende je nauwelijks meer.
Grijs geworden en met een totaal andere uitstraling.
Ik ga weer trouwen riep Geertje!
Kort haar en wat dikker geworden en superkrom zat ze daar in haar stoel gelukkig te wezen.
Ik ben zo blij! We hebben elkaar voorgoed gevonden!
Wij zijn ouder en wijzer geworden en we misten elkaar niet eens zo erg in het begin. Maar hij is mijn maatje, en zij, zo vulde hij aan, mijn liefde, en ik laat haar nooit meer gaan.
Hoe had ik zo dom kunnen zijn.
Hij leek totaal niet meer op de man die daar in dat stoeltje hing van jaren geleden.
Zelfbewust en volwassen geworden.
Maar voor Geertje was er veel veranderd.
Haar toestand verslechterde nu niet verder, hoopte ze, maar het was knokken geweest. Veel zwemmen, therapieën, en oefeningen om soepel te blijven. Haar haren, ja dat was makkelijker zo, en verbergen van die bult? Daar was toch geen beginnen aan meer.
En je zoontje? Vertel me. Je zoontje.
Hoe gaat het daar mee?
Ja, het is een gehandicapt kind. Hij gaat naar de dagopvang en is de laatste tijd opstandig. Voelt zich verdrongen in de aandacht. Ja, een moeilijk kind.
Hij heeft zijn handicaps maar hij is stabiel nu.
Maar nu gaan we trouwen! Weer met elkaar! En ik wil zo graag dat je weer iets voor me maakt.
Ik wil echt jubelen dus voor mij een oranjerood graag en voor hem een dito vest.
Ik ga er een superfeest van maken en genieten van elke dag bij elkaar!
Lieve Geertje en Matthijs,
Ik hoop dat ik die levensvreugde kan vangen in een mooi ontwerp en ik doe in de voering een gebedje en al mijn beste wensen dat jullie het maar echt samen gaan maken.
Veel geluk.
De namen zijn gefingeerd. De story is echt