Als je als bruid een bruidsjapon koopt, hoop je, en weet je, dat het product in orde moet en zal zijn.
Een goed gerenommeerde bruidszaak zorgt dan ook daarvoor.
Het is een belangrijke gebeurtenis in het leven van een bruid.
Daar mag niet te lichtvaardig mee om worden gegaan.
Met zorg wordt de japon uitgezocht, vaak met hulp van moeders en schoonmoeders. Diverse zaken worden bezocht alvorens tot de definitieve keuze over te gaan.
En eindelijk na een paar maanden is het zover:
De japon is aangekomen, of hij is speciaal gemaakt.
Met veel spanning kom je hem afpassen, zoekt daarbij alle bijpassende accessoires uit. Schoenen, lingerie, de juwelen, sluier en misschien wel een sjaal, voor als het toch wat fris is.
Kortom, een vol verwachting klopt ons hart bruidsgevoel overheerst langzamerhand de bruid en haar gevolg. Haar vriendinnen weten ervan.
Zijn enthousiast over de keuzes ( Of doen alsof) Een van die vriendinnen heeft zich opgeworpen met de as. echtgenoot een pak uit te gaan zoeken, vergezeld van de schoonmoeder van de bruid. En heeft zich zeker gesteld van een staaltje van de stof, een stukje wat toch overbleef na het verkorten van de japon.
Gewapend met de informatie in enveloppe gaan ze op pad.
Zo gebeurt het veel. En het gaat meestal goed.
Behalve de keer die ik nooit vergeet.
Op een slechte zaterdagochtend, zo’n anderhalve maand voor de bruiloft van de betreffende klant, worden we gebeld door een as. bruid in tranen, snikkend en snotterend verklarend dat ze de jurk niet meer wil……
“Nou, wat is dat dan… Lieve meid, kom langs en kalmeer en leg eens uit hoe dit mogelijk is… Je was zo blij met je keuze… Hij zit zo prachtig… Wat is er verkeerd gegaan……?”
Want tja, hoe moet je godsnaam reageren.
Was het een eenvoudig artikel dan zeg je gewoon: Nou mevrouw, dit heeft U besteld, hij is volgens uw instemming verder nog aangepast aan UW wensen en nu wilt U er van af?
Nou dat gaat niet hoor!
Stel het is een auto, speciale kussens erin. Een cd-speler erbij. Name it. Je weet vast wel wat verzinnen. Nou ik weet zeker dat die verkoper niet blij is, sterker nog ik denk dat hij je zal dwingen het product af te nemen. Hij ontziet je niet, heb ik zo het idee.
Zo niet in een bruidszaak.
Hier hebben we doen met de tedere ziel van de as. bruid. Die is gauw geschokt. Wij, ja WIJ verpesten op deze manier HAAR dag!
Dus we houden ons in en nodigen de bruid uit. Kost enige moeite en met de het nodige aandringen bereiken we eindelijk ( Ja, ja, ze moet nu een vrije dag nemen!) dat ze de woensdag erop bij ons langs komt.
Ze is teleurgesteld in ons. We hadden ons soepeler moeten opstellen…..?
“Vertel nu een rustig, wat is er nu in hemelsnaam gebeurd?”
Na veel gewring en vijven en zessen komt het hoge woord eruit.
Meneer vindt hem niet mooi.
“Hoe kan dat vragen wij ons af”. Hij heeft alleen de kleurstaal gezien.
“Hij vindt dat niet mooi”, huilt de bruid, en snottert er verder achter aan dat ze in het wit moet. “Die zachtgroene kleur vindt hij niks”.
En dat ze al een leuke heeft gezien, een andere japon, en dat later blijkt, ook al gekocht.
We zijn sprakeloos. Kijken elkaar verbijsterd aan. Wat nu?
Begrijp de bruid dan niet dat dit niet zomaar gaat?
“Nou heb je 2 japonnen”zeg ik opgewekt, “Leuk, eentje voor overdag, en eentje voor ’s avonds”. Dat is ook wat hè, zeg ik troostend, en heb meteen met een heel boze klant te maken.
Die tegen ons uitvaart en boos uitroept dat ze haar geld terug wil hebben.
Helaas dat gaat natuurlijk niet. De accessoires, naja , dat is iets waar we gematigd wel eens waar over willen praten, zoals de sieraden en de sluier ….maar de rest… de lingerie en schoenen al meegenomen naar huis voor het inlopen etc. Nee, lieverd dat gaat niet.
Dat gaan vervelende briefjes worden, want de japon is al in haar maat gemaakt… Na wat gemopper vertrekt de klant.
Er gaan maanden verder overheen.
En eindelijk wordt het vereiste bedrag gestort, wijzer geworden door de rechtsbijstandadvocaat? Wij hopen het.
De japon sturen we op in een mooie doos…. Want ze wil ons nooit meer zien.
Geen tevreden klant, maar wat dan? In het atelier zijn ze er erg ongelukkig mee. Lopen alles nog eens door met de verkoopsters. Hebben we iets verkeerd gedaan? Wat hadden we kunnen doen om het te voorkomen?
We zouden het werkelijk niet weten. Zou de japon nog niet vermaakt zijn… tja dan was hij misschien nog te verkopen. Maar al die pasuren dan? We komen er niet uit. En laten het erbij. En nemen een extra regel op in onze verkoopvoorwaarden, die de Mitex ( brancheorganisatie) gelukkig ook onderschrijft.
Nanni