Het is heerlijk om zoveel verhalen te horen.
Hoe levens in elkaar zitten en verliefdheden opbloeien.
Zo vergeet ik nooit het huwelijk van Tatjana en Berg.
ZIJ, een mooie Oekraïense, gestudeerd in Amsterdam, 32 jaar oud, met een prachtig Slavisch gezicht met “poezenogen” amandelvormig zoals het hoorde en prachtig bruin haar en een verrukkelijk accent.
Laat Europa maar opengaan. Het leven wordt alleen maar interessanter! Roep ik zo nu en dan. En dat vond ik echt op dat moment.
Zij ging trouwen en wilde tot mijn teleurstelling een klassieke japon met wijde rok en pareltjes. Echt het prototype bruidsjapon… wat jammer toch! Ze was zo bijzonder en wat was ze apart!
Maar ja, klant is koning nietwaar…. Ze was prachtig, en ook in deze zag ze er prachtig uit. Compleet met sluier, tasje en kroontje! Wat een Koninklijke verschijning.
Helaas, vlak voor de geplande datum van het huwelijk, waren de papieren voor de plechtigheid nog steeds niet rond.
Het huwelijk werd verzet, en verzet…. En verzet.
Tot nader order bleef hij hangen, die prachtige arme japon..
Hij werd keurig betaald daar niet van, maar leuk vonden we dat niet.
Zo nu en dan na wat maanden ertussen, belde Tatjana op. Ja, nog steeds niks.
Geen papieren, want…. Het een na het andere verhaal kwam voorbij.
Ja, ging niet goed met haar.
Ja, ze ging een paar maanden naar haar ouders terug,
Ja ja, we zagen de bui al hangen: dat werd helemaal niks!
Na twee en een half jaar stond ze voor de deur.
Eindelijk!
Gelukkig maar, want wij wisten langzamerhand niet meer wat we er mee aan moesten. Geen adres bekend, dat hadden we inmiddels al gehoord. Geen telefoon. ( afgesloten) Wat doe je met zo’n jurk die blijft hangen….
Ze ging trouwen!
Gelukkig, de jurk zou vertrekken.
Ze was zo gelukkig!
Maar….. met een andere man. Berg heette hij. En een blonde mooie bink stond achter haar, smoorverliefd en heel Zweeds. Zweedser kon niet. Ze schoof hem naar voren.
Ze kwamen samen een japon uitzoeken……… (?)
Nou, prima toch! Geen probleem. Dat komt voor elkaar nietwaar.
Ik maakte mijn zo gewilde ontwerp, perfect passend bij haar en fluisterde in de paskamer: Tatjana, wat doen we met je jurk? Je weet wel , die van drie jaar terug. Die mooie met die wijde rok en dat kant?
Ja, die nemen jullie toch terug?
(!?)
Nu, lieve Tatjana, dat gaat niet door hoor. Je hebt die gekocht weet je wel?
Helemaal betaald en wij maar bewaren en verzekeren, lieverd, dat gaat niet hoor!
Hij gezicht bewolkte zichtbaar en norsig viel Tatjana uit: Ik ging niet eens trouwen… ik wist toen nog niet hoe moeilijk het was om een man zover te krijgen. Ik vond hem ( de jurk) toen mooi, maar nu, ….
Nee nu niet meer.
Dus je ging toen niet trouwen Tatjana?
Welnee, hoe kom je erbij!……
Inmiddels hadden wij haar gekleed en in vol ornaat paradeerde ze de paskamer uit. Verrukt met het resultaat.
Berg, de Noor, op de bank gezeten in spannende afwachting, viel als een blok voor haar. ( klinkt goed en stevig, was hij ook)
Verklaarde in het Engels zijn totale liefde voor haar en betaalde….
Stomverbaasd bleven wij achter.
Tot op heden weten we niet wat te doen met die eerste jurk.
“Zullen we hem bij afleveren van de 2 de jurk er gewoon achter hangen in de hoes,” zei mijn coupeuse beteuterd.
Goed idee meid.
Gaan we doen.
Zo gezegd, zo gedaan.
Ik hoop dat ze heel gelukkig worden.
Tatjana en Berg.